Seixal ontdekken - langs de baai en langs het moeras

De dag is helder, de zon bedekt alles in warmte. De baai van Seixal, verspreid over twee lange kilometers, is gespikkeld met boten die zachtjes in het heldere water glijden. Ik ben op Praça 1º de Maio, het begin van de Avenida da República, de laan die het hele traject van de rivieroever begeleidt. Op de eerste meters van de historische stad Seixal tonen de muren een muurschildering, geïnspireerd op de revolutie van 25 april en haar waarden. Stedelijke kunst lijkt echt een sterke aanwezigheid te hebben rond deze onderdelen, met tentoonstellingen, muurschilderingen en galeries. Als ik het dorp achter me laat, probeer ik te ontsnappen aan de asfaltweg en kom ik dichter bij het aangename rivierpad, dat zich ook langs de hele oever uitstrekt.

Seixal

2840 Seixal, Portugal

Grasgazons en een gezellige esplanade bij een pier markeren de eerste meters. Het pad zelf ziet eruit als een gele weg, die met regelmatige tussenpozen wordt onderbroken door vreemde zwarte balken, die soms uit de hitte lijken te kraken. Tussen de weg en de hoofdweg is er een eenvoudige kasseistrook met enkele bomen, met af en toe een bankje. De lange afstand die het pad aflegt biedt een geweldig circuit om te joggen, fietsen of een eenvoudige wandeling, met een fantastisch uitzicht op de westkant van de gemeente en de vele boten, drijvend langs de hele baai of wegzeilend. Het Fórum Cultural do Seixal, met zijn bibliotheek, tentoonstellingsgalerij en auditorium, ligt op de top van een hellend gazon, op ongeveer 500 meter van het oude dorp. De trap naar beneden leidt naar een soort openlucht sportpark, met fitnessapparatuur en hellingbanen.

Ik kom langs de forumheuvel, hoor de melodica en drums die een jongeman in de buurt speelt. Op het gele rivierpad is veel beweging te zien; er zijn er velen die langs mij komen, rennen of wandelen. Ik neem de tijd en zie de tuin die voor mij ligt. Het grasbed is zeer breed, golvend gevormd om het silhouet van de kustlijn te volgen. Hier wordt de gele weg rood, getekend in een boog en sterk contrasterend met het frisgroene gras. Bij het oversteken van de boog en het binnenvaren van de rivier, achter een rij palmbomen, is er een kleine pier, waar enkele tieners luidkeels spreken. Dit is een geweldige plek om te ontspannen en een hapje te eten aan de rivier. Na de bocht wordt de zandstrook onder de oever van de rivier sterk verbreed en wordt het een soort dun moeras dat in de zon schijnt en zich uitstrekt over de rest van de oever van de rivier. De meeuwen hebben er hun verzamelplaats van gemaakt.

Rechts van mij volgt de woonwijk Seixal het gehele pad. Ik moet een weg terug vinden naar de veerhaven, waar ik een paar uur geleden aankwam, en dus besluit ik door de buurt te gaan om de overkant, dichter bij het Barreiro kanaal, naar het oosten te bereiken. Dus ik begin te klimmen, in Avenida José Afonso. Langs de helling komen de gelijkaardige appartementen tevoorschijn, de plaatselijke school, enkele markten en cafés. De weg gaat dan naar links naar een ouder uitziend deel van het dorp. De woningen worden steeds kleiner en schilderachtiger. De muren zijn een oude pastel, de werven komen vaker voor. Wegen delen nu het terrein met een paar gewasgebieden, en als je in de verte kijkt, verspreiden ze zich helemaal tot aan de staalfabrieken van de Paio Pires parochie. Nu, aan de rand van het dorp, ruikt de straat naar het platteland. Een groep oudere mannen, zittend op een oude bushalte, zou een mooie ansichtkaartfoto maken.

Het is tot ver in de middag. Ik heb het stedelijk gebied volledig verlaten, een zandpad brengt me binnen in de landbouwgronden. Aan de andere kant van de muur, als er een muur is, staan de boerderijen en plantages, met scheidingswanden, hekken en kassen gemaakt van de beschikbare materialen. Tussen de weelderige bomen en planten die het pad omhullen, zie ik grote huizen, de overblijfselen van wat een of andere eigenaar van oudere tijden moet zijn geweest. In Rua da Quinta do Álamo wordt de zon bedekt door de hoge takken van bomen en de schaduw is zeer welkom. Tussen de boomtoppen, de lichten van een van Benfica's trainingsvelden, verschijnt nog iets anders. Het parcours gaat achter de hele trainingsfalen aan en zo hoor ik de stemmen van de atleten links van mij, terwijl rechts het moeras begint te groeien.

Deze kant van het land is grotendeels aan de natuur overgelaten. De luchtvochtigheid is zeer merkbaar, en dat geldt ook voor de muggen die mij volgen! De bodem, vermengd met de constante stroming van het rivierwater, vormt een breed moeras, waaruit dikke struiken overvloedig tevoorschijn komen. Al snel wordt het hele landschap zo, en de enige bouwwerken die te zien zijn, zijn oude fabrieken en getijdenmolens, tegenwoordig in puinhopen. Na enkele bochten gaat het pad recht omhoog in de richting van de Tejo en de dokken, bij de ingang van de Barreiro en de Seixal kanalen, langs het Hidrogafisch Instituut en enkele geïsoleerde huizen.

De dokken zijn niet ver weg, en ik heb nog 10 minuten voor de veerboot arriveert. De binnenste rand van de rivieroever is een open veld van ondergroei, waar vader en zoon spelen met een blauwe wouw. De lucht en het naderende parkeerterrein van de dokken zijn getint met het gele licht van de vallende zon. Het getij is sterk gedaald en onthult eilandjes van nat zand, waar mensen op zoek gaan naar schelpdieren. De wind die in de boomtoppen waait is harder dan de rollende golven, een seconde krachtig en daarna verzwakt.