Teatro Rival

Prywatna przestrzeń kulturowa z tak bogatą historią jest bardzo rzadka w Brazylii, co czyni z rywala prawdziwy model oporu kulturowego.

Za tą długowiecznością kryje się bardzo ważna cecha naszego teatru: jego zdolność do transformacji.

Teatr, nadal pod dowództwem swojego prekursora Américo Leala, był jedną z głównych scen Teatru Magazynu. Następnie, w poszukiwaniu zmian, scena otrzymała całe pokolenie tak zwanego Teatro do Rebolado.

W okresie dyktatury wojskowej alternatywny charakter domu został podkreślony słynnymi pokazami transwestytyzmu.

Od Grande Otelo, Oscarito i Dercy Gonçalves po Rogerię, Jane di Castro i Divina Valéria, rywalka pozostała demokratyczną przestrzenią i wielkim punktem odniesienia dla awangardy karioka.

Już pod batutą Angeli Leal nastąpiła kolejna wielka transformacja: scena teatru i musicali, stała się kolebką pokoleń brazylijskich artystów muzyki popularnej.

Współczesna samba Beth Carvalho, Zeca Pagodinho, Alcione, Arlindo Cruz, Luis Carlos da Vila i João Nogueira. Tradycja Cauby Peixoto, Angeli Marii i Elzy Soares. Wirtuozeria João Bosco, Emílio Santiago, Luisa Melodii, Ivana Linsa. Odnawiająca moc Cassia Eller, Lenine, Adriana Calcanhoto, Seu Jorge i Otto.

Wszyscy oni i prawie wszyscy ich koledzy w każdym z tych pokoleń zostali albo uwolnieni, uformowani publicznie, albo należycie wykupieni przez Teatro de Angela, sponsorowanego przez Teatro Rival Petrobrás.