Pawilon Nordic w Wenecji, autorstwa Sverre Fehn.

Pawilon często odnosi się do otwartej przestrzeni, która zaprasza ludzi do przyjazdu i spędzania w niej czasu. Może to być konstrukcja tymczasowa lub stała, a ponieważ jest to koncepcja elastyczna, może nawet zmieniać jej formę i funkcję. Ten typ przestrzeni może być wykorzystywany jako schronienie, miejsce spotkań, miejsce spotkań, miejsce spotkań, teatr lub do konkretnych celów, takich jak wykłady, wydarzenia, wystawy, sport lub praca. Na przykład na Biennale w Wenecji, a konkretnie w swoim pawilonie narodowym, każdy kraj jest prezentowany i każdy kraj ma do czynienia z pewnymi problematycznymi koncepcjami przestrzennymi.

Giardini della Biennale, Venice

Castello, 30100 Venice, Metropolitan City of Venice, Italy

W 1959 r. trzy różne zespoły z Norwegii, Szwecji i Finlandii otrzymały prawo głosu, aby mieć zaszczyt zaprojektować pawilon nordycki na Biennale w Wenecji. Norweski zespół wygrał z propozycją zaprojektowaną przez Sverre Fehna, a zaproponowane rozwiązanie zostało opisane jako "oszałamiająca prostota, bez zbyt wielu wydźwięków architektonicznych". Laureat nagrody Pritzkera z 1997 roku był liderem w powojennej architekturze skandynawskiej. Jego największym osiągnięciem, po tym pawilonie, było Muzeum Hedmark w Hamar, w Norwegii.

Umieszczony w Giardini della Biennale, pawilon nordycki skupia się na prezentowaniu charakterystycznego światła nordyckiego w "warunkach weneckich". To jest to, co fascynuje w tym obiekcie. Fehn zdecydował się zwolnić dużo miejsca i usunął dwie z czterech ścian zewnętrznych. Sufit wykonany jest ze stylowych belek laminowanych, lakierowanych na wysoki połysk (jako metafora światła słonecznego odbijającego się od śniegu). Dach jest otwarty, a powtarzalność belek jest "łamana przez otwory", które pozwalają drzewom wydostać się na zewnątrz budynku. Jest to kolejna skandynawska koncepcja; bycie w bliskim kontakcie z naturą.

The Nordic Pavilion in Venice by Sverre Fehn

Castello, 30100 Venice, Metropolitan City of Venice, Italy

Fehn użył zarówno materiałów oryginalnych, jak i lokalnych; betonu połączonego z białym cementem, białym piaskiem i białym włoskim marmurem. W ten sposób stworzył światło o wysokiej intensywności, spokoju i jednorodności. Po podróży do Maroko potrafił rozróżnić i pochwalić charakterystyczne "światło nordyckie". Aby osiągnąć ten efekt w swoim pawilonie, umieścił dwie warstwy betonowej brise-soleil, bardzo precyzyjnie zaprojektowanej, tworząc dwumetrowy zestaw kieszonkowy, który zamieni ładne ciepłe światło weneckie w jednorodne poczucie iluminacji. W ten sposób osiągnął bezcieniową przestrzeń i wprowadził nordycką atmosferę pod śródziemnomorskim niebem.

Zgodnie z jedną z definicji, "architekt jest rzeźbiarzem światła"; w tym przypadku Sverre Fehn zbliżył się do niego najbardziej.