Jose Ortega Museo e Casa

Hij was representatief voor het sociaal-realisme van de Spaanse Burgeroorlog en een van de groepsleden "Estampa popular", waarvan hij ook de oprichter was. Op zijn dertiende verhuisde hij naar Madrid, waar hij zijn eerste schilderijen begon te maken en deelnam aan anti-Francoïstische kringen, waardoor hij zijn latere ervaringen en zijn werk koppelde aan een sterk politiek en civiel engagement. Op 26 jarige leeftijd werd hij veroordeeld wegens opiniedelicten en na zijn gevangenis in 1952 werd zijn eerste cyclus houtsneden gepubliceerd. In het begin van de jaren zestig begon zijn lange ballingschap en verhuisde naar Parijs, waar hij werd toegekend door het International Congress of Art Critics of Verucchio onder leiding van Giulio Carlo Argan de gouden medaille voor zijn actie om te vechten voor de vrijheid. Antonello Trombadori organiseerde in 1964 zijn eerste solotentoonstelling in Italië in de galerie La Nuova Pesa in Rome, gevolgd door die van 1968 en 1974. In de jaren daarna maakte hij talrijke tentoonstellingen in Philadelphia, Toronto, Saint Louis, Zürich, Turijn en Brussel. In 1969 maakte hij de twintig etsen van de grote suite van de Segadores, geïnspireerd door het lijden van de arbeiders op aarde. In 1971 werkte hij aan de Ortega ± Dürer cyclus, zestig gravures over het Spaanse thema van de Burgeroorlog, gepresenteerd in het Neurenberg Museum en vervolgens tentoongesteld in het Castello Sforzesco in Milaan.

Hij verhuisde in 1973 naar Matera, waar hij zijn werkplaats had in het hoofdkwartier van de culturele kring La Scaletta in het Sassi, waar hij experimenteerde met nieuwe technieken in het modelleren van bas-reliëfs en het op een innovatieve manier gebruiken van papier-mâché; hier realiseerde hij een van zijn belangrijkste schilderijcycli, Death and Birth of the Innocents, gepresenteerd op het Castello Sforzesco in Milaan. Veel van zijn werken gaf hij als geschenk aan de stad Matera, waaraan hij veel waarde hechtte. In 1976, na zestien jaar ballingschap, kreeg hij toestemming om vrij naar Spanje terug te keren en kon hij zijn werken tentoonstellen in Madrid, Valencia en Bilbao, waar hij met name de grote reeks bas-reliëfs tentoonstelde die in Matera werden gerealiseerd; in 1980 verliet hij Spanje opnieuw om terug te keren naar Italië, waar hij een intensieve tentoonstellingsactiviteit voortzette, die zich vestigde in het kleine stadje Bosco, in de provincie Salerno. Hij verklaarde dat hij deze plaats had gekozen omdat hij hem herinnerde aan zijn geliefde Spanje; hij zei zelf:

"Ik ben goed met jullie, want hier vond ik angst en ellende die van mijn volk zijn. Omdat de kleuren die van mijn land zijn. Ik ben gebleven omdat de huid van de arbeiders donker en droog is, net als die van de Spaanse boeren. »

Hij slaagde erin een huis te kopen (vandaag nog open) waar hij zich, zittend in de voortuin, wijdde aan het schilderen van landschappen en stillevens. Zijn huis is een echt museum, waar je nog steeds schilderijen kunt bewonderen die het zowel intern als extern versieren. In korte tijd verdiende hij de achting en genegenheid van allen: hij wordt herinnerd als een eenzame en nadenkende man, maar tegelijkertijd genereus en nadenkend.

"Hier kwam ik om een stuk vrijheid te bouwen. Werken in deze landen betekent voortdurend observeren en leren, om dan met ons iets echt zuivers en oprecht dat de moeite waard is geassimileerd. Er zijn momenten in het leven van mensen, waarin kunstenaars vinden dat een kunst met een revolutionaire inhoud een noodzaak is. Dus geen kunst meer voor de kunst. Wij dichters, muzikanten, schilders, wij scheppers van kunst ... tegen hen die disengagement en ontduiking prediken ... wij zijn van mening dat de mensen kunstvormen nodig hebben die een beroep doen op de vakbond om de vrijheid en democratie in het land te herstellen. »

Bij de ingang van het dorp kunt u de beroemde majolica's bewonderen die de revolutionaire revolutionaire opstanden van 1828 in Bosco verbeelden.