Museo Stefano Bardini, Firenze

Stefano Bardini

(Pieve Santo Stefano 1836 - Florence 1922) Geboren in Pieve Santo Stefano in de provincie Arezzo op 13 mei 1836, Stefano Bardini verhuisde naar Florence op de leeftijd van achttien, om de studie Schilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten te volgen. De artistieke studies introduceerden hem in de Florentijnse culturele omgeving. en in de kring van de Macchiaioli. De episode die het einde markeerde van zijn korte carrière als schilder vond plaats in juni 1864. In de Politeama Fiorentino brak een brand uit, waarbij het podium het door Bardini geschilderde doek in brand stak. Teleurgesteld en gemotiveerd door oprecht patriottisme, in 1866, maakte Stefano deel uit van het regiment van de Garibaldi. In de jaren die volgden ontdekte Bardini zijn talent voor antiquariaat. Het werd geïnspireerd door de belangrijkste Florentijnse exponenten van de sector, zoals Giovanni Freppa en Angiolo Tricca en de activiteiten van de Castellani broers, de grootste Romeinse antiquairs van de tijd. Het gemak van het vinden van voorwerpen van oude en renaissance kunst aangemoedigd Bardini. In feite kwamen veel werken uit de gebouwen ontmanteld tijdens de herontwikkeling van het Oude Centrum van Florence. In de gunstige historische conjunctuur, "Il Principe degli antiquari" was in staat om een innovatieve en onbevooroordeelde beheer, die moet worden geassocieerd met een uitzonderlijk talent in het herkennen van waardevolle stukken en anticiperen op de collectible rages te combineren. Tijdens zijn lange activiteit organiseerde Bardini veilingen in Londen, Parijs en New York en selecteerde zijn klanten de belangrijkste musea en de rijkste Europese en Amerikaanse verzamelaars. Een fundamentele ontmoeting was met Whilelm Bode, toen directeur van de afdeling Beeldhouwkunst van het Berlijnse Museum, met wie hij een samenwerking startte die meer dan 50 jaar zal duren. In de jaren '70 en '80 groeide het bedrijf exponentieel en werd Bardini een absolute hoofdrolspeler in Florence en de Italiaanse scene. Met de nieuwe eeuw, zonder de antiekhandel op te geven, besloot Stefano Bardini terug te keren naar de kunst door zich te wijden aan zeer persoonlijke tentoonstellingen van enkele van zijn paleizen, in het bijzonder de Villa di Marignolle en de Torre del Gallo. Juist in deze jaren werd het project geboren om de historische showroom van het Piazza de 'Mozzi - het huidige Stefano Bardini Museum - om te vormen tot een permanente collectie, die op 12 september 1922, op 86-jarige leeftijd, ter dood zal worden gebracht aan de gemeente Florence.

Bardini Museum

Bardini verwierf het paleis op de veiling van de familie Mozzi in de eerste maanden van 1. Het gebouw dat ooit stond op het oude 13de-eeuwse klooster van San Gregorio alla Pace werd de showroom: een voortdurend evoluerende galerie waartoe een paar geselecteerde klanten toegang hadden om de stukken te kiezen om te kopen. De opstelling van de werken volgde de smaak van Bardini, met aandacht voor de belichting en verlichting van de afzonderlijke werken, evenals voor de effecten van de omgeving. De muren waren diepblauw. De verschillende tinten zijn ontworpen om de witheid van de knikkers of de schittering van de vergulding te accentueren. Zelfs de valse ashlar op de begane grond is te danken aan Bardini. Het jaar 1922, het jaar waarin de gemeente de erfenis verwierf, markeerde het begin van radicale veranderingen die bijna 80 jaar lang de integriteit van de collectie hebben verbroken en het gebouw hebben omgevormd tot een tentoonstellingsruimte voor werken van de stad. Het museum werd op 3 mei 1925 ingehuldigd, in de gedaante van de architect Alfredo Lensi, en alleen dankzij de voorstellen van de antiekhandelaren werd de naam Stefano Bardini vergeleken met die van het Burgermuseum, op het buitenste bord. Lensi volgde een chronologisch en esthetisch criterium voor hervestiging. Deze onpersoonlijke en didactische dispositie, die niets te maken had met de geest van de antiekhandelaar, kreeg niettemin een brede consensus onder de toenmalige intellectuelen, tegen de zogenaamde "antiquarische antieke smaken" in. Op de muren werd een uniforme okerkleurlaag gelegd als neutrale achtergrond voor de werken. De tinten van de beroemde "Blue Bardini" waren dus bedekt, vandaag opnieuw voorgesteld, geïmiteerd door de grote verzamelaars van de tijd, zoals de Jacquemart-André van Parijs of Isabella Stewart Gardner van Boston. Vandaag, door een bezoek aan het Stefano Bardini Museum, kunnen we de kamers herontdekken zoals de antiekhandelaar had gedacht van hen aan het einde van zijn leven. Van 1999 tot vandaag hebben de analyse van de bronnen, de vergelijking van de inventaris met de rijke fotografische documentatie de keuzes gestuurd. De inaanmerkingneming van de door de overstroming van 1966 veroorzaakte schade, de veiligheidseisen, de moderne tentoonstellings- en conserveringsnormen hebben enkele aanpassingen noodzakelijk gemaakt.

BARDINI MUSEUM:

Het museum werd geschonken aan de stad Florence door Stefano Bardini (1836-1922), internationaal vermaard handelaar en kunstkenner, die zijn prestigieuze antiek galerie vestigde op het Piazza de 'Mozzi complex. Altaren, trappen, portalen, zuilen en plafonds van kerken en paleizen, dat kan worden gezien als een van de meest interessante kenmerken van dit museum.

De collectie bevat meesterwerken van schilderkunst en beeldhouwkunst zoals de Liefdadigheid van Tino van Camaino, de Maagd van de Cordai van Donatello, de Aartsengel Michaël van Antonio del Pollaiolo en vele mooie voorbeelden van de kleine kunsten: keramiek, medailles, brons, oosterse tapijten, muziekinstrumenten en een kleine maar indrukwekkende collectie van wapens.