Plaza de Toros de Almeria

Tot 1849 vonden er stierengevechten plaats op de Plaza de la Constitución, het jaar waarin een kleine ronde arena werd gebouwd, met een capaciteit van 2.600 toeschouwers. Een paar jaar later begon het klein te worden voor de groeiende bevolking en de rijke bourgeoisie, sommige ongelukken gebeurden door de plaatsing van houten planken om de capaciteit uit te breiden naar 4000 locaties. Op dat moment begon hij na te denken over de bouw van een nieuwe arena1.

De arena van Almería werd geïntegreerd in de stadsuitbreiding in de hoofdstad van Almería na de afbraak van de muren in 1855. Deze werden uitgevoerd in het oosten en noorden, parallel aan de wegen in de richting van Granada en Murcia (waaronder in feite het stierenvechten van 1849, dat werd afgebroken). Dit was ook een fase van welvaart in Almeria, dankzij de mijnbouw en de handel in druiven. Deze welvaart bracht de vrijetijdsarchitectuur met zich mee, noodzakelijk voor een steeds rijkere stedelijke en burgerlijke samenleving.

Het gebouw, met twee verdiepingen en een capaciteit voor 9054 toeschouwers, is ontworpen door Trinidad Cuartara en Enrique López Rull. De kosten werden gedragen door een vereniging onder voorzitterschap van Felipe Vilches, rijke eigenaar, voorzitter van de Provinciale Raad en burgerlijk gouverneur, waartoe enkele hoofdmannen (waaronder de twee architecten) behoorden. Aan de werken, die tussen 1887 en 1888 werden uitgevoerd, namen meer dan 300 arbeiders deel en werden de beste materialen gebruikt, waarbij ook een toegangsweg werd ontworpen die werd gedoopt met de naam van de belangrijkste promotor: Vilches Avenue.

Het plein werd ingehuldigd op 26 augustus 1888, tijdens de feesten van de Maagd van de Zee, door Lagartijo en Luis Mazzantini, die vochten tegen Veragua stieren.

Tussen 1901 en 1999 werden acht alternatieven toegekend: José Palomar, Relampaguito, Luis Freg, Juan Luis de la Rosa, Rafael Mariscal, Juanito Gimeno, Manuel Cascales en José Gabriel Olivencia. Novilleros Luis Muñoz Caña, Manuel Sánchez, Manolé, José López, Iguiño, Francisco Herrerías en de spontane Ramón Egea overleden tussen 1912 en 1972.

Een van de bijzonderheden van dit ding is de gewoonte van de snack, waarvoor tussen de derde en de vierde stier een pauze van een half uur is vastgesteld.