Jose Ortega Museo e Casa

Był przedstawicielem realizmu socjalistycznego hiszpańskiej wojny domowej i jednym z członków grupy "Estampa popularna", której był również założycielem. W wieku trzynastu lat przeniósł się do Madrytu, gdzie zaczął malować swoje pierwsze obrazy i brał udział w antyfrancuistycznych kręgach, łącząc swoje późniejsze doświadczenia i pracę z silnym zaangażowaniem politycznym i obywatelskim. W wieku 26 lat został skazany za przestępstwa na tle opiniotwórczym, a po więzieniu w 1952 roku ukazał się jego pierwszy cykl drzeworytów. Na początku lat sześćdziesiątych rozpoczął długie wygnanie i przeniósł się do Paryża, gdzie został odznaczony przez Międzynarodowy Kongres Krytyków Sztuki w Verucchio w reżyserii Giulio Carlo Argan złotym medalem za działalność na rzecz walki o wolność. W 1964 roku Antonello Trombadori zorganizował pierwszą wystawę indywidualną we Włoszech w galerii La Nuova Pesa w Rzymie, a następnie w 1968 i 1974 roku. W następnych latach zrealizował liczne wystawy w Filadelfii, Toronto, Saint Louis, Zurychu, Turynie i Brukseli. W 1969 roku wykonał dwadzieścia akwaforty w wielkiej apartamencie Segadores, zainspirowane cierpieniami robotników na ziemi. W 1971 roku pracował nad cyklem Ortega ± Dürer, sześćdziesięcioma rycinami na temat hiszpańskiej wojny domowej, prezentowanymi w Muzeum Norymberskim, a następnie wystawianymi w Castello Sforzesco w Mediolanie.

W 1973 roku przeniósł się do Matery, gdzie pracował w siedzibie koła kulturalnego La Scaletta w Sassi, eksperymentując z nowymi technikami rzeźbienia płaskorzeźb i nowatorskim wykorzystaniem pasztetu z papieru; tutaj zrealizował jeden z najważniejszych cyklów malarskich Śmierć i Narodziny Niewinnych, prezentowany w Castello Sforzesco w Mediolanie. Wiele swoich dzieł oddał w darze miastu Matera, do którego był głęboko przywiązany. W 1976 roku, po szesnastu latach wygnania, otrzymał pozwolenie na swobodny powrót do Hiszpanii, dzięki czemu mógł wystawić swoje prace w Madrycie, Walencji i Bilbao, gdzie wystawiał w szczególności wielką serię płaskorzeźb zrealizowanych w Materze; w 1980 roku ponownie opuścił Hiszpanię, aby wrócić do Włoch, gdzie kontynuował intensywną działalność wystawienniczą, osiedlając się w małym miasteczku Bosco, w prowincji Salerno. Oświadczył, że wybrał to miejsce, ponieważ przypomniał mu o ukochanej Hiszpanii; sam powiedział:

"Dobrze się z tobą czuję, bo tutaj natknąłem się na udrękę i nędzę mojego ludu. Ponieważ kolory są kolorami mojej ziemi. Zostałem, ponieważ skóra robotników jest ciemna i sucha, podobnie jak skóra hiszpańskich chłopów. »

Udało mu się kupić dom (jeszcze otwarty), w którym siedząc w przednim ogrodzie poświęcił się malowaniu pejzaży i martwych natur. Jego dom jest prawdziwym muzeum, w którym można podziwiać obrazy zdobiące go zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Zasłużył sobie na szacunek i miłość wszystkich w krótkim czasie: jest pamiętany jako człowiek samotny i roztropny, ale jednocześnie hojny i roztropny.

"Tu przyszedłem, żeby zbudować kawałek wolności. Praca na tych ziemiach oznacza nieustanne obserwowanie i uczenie się, a następnie przyniesienie ze sobą czegoś naprawdę czystego i szczerego, co warto zasymilować. Są chwile w życiu narodów, w których artyści czują, że sztuka o rewolucyjnej treści jest koniecznością. Więc już nie ma sztuki dla sztuki. My, poeci, muzycy, malarze, my, twórcy sztuki ... przeciwko tym, którzy głoszą wycofanie się i uchylanie się od płacenia podatków ... czujemy, że ludzie potrzebują form sztuki, które wzywają do jedności, aby przywrócić wolność i demokrację w kraju. »

Przy wjeździe do miejscowości można podziwiać jej słynne majoliki, przedstawiające rewolucyjne powstania rewolucyjne z 1828 roku, które miały miejsce w Bosko.