Museo Catedralicio y Archivo de la Catedral de Segorbe

Choć interesujące źródła bardziej racjonalnego przedstawienia dziedzictwa katedralnego pozostawiają ślady z końca XIX wieku, to jednak Segorbe Muzeum Katedralnego jest instytucją otwartą w 1949 roku. Tragedia, która doprowadziła do wojny o bogate dziedzictwo artystyczne w 1936 roku, po długim procesie odzyskiwania tego samego, przeprowadzonym przez Sobór, pozwoliła wreszcie na umieszczenie wystawy pokazującej dziedzictwo kulturowe w adaptowanych do tego celu pomieszczeniach krużganka górnego. nowe muzeum stało się spadkobiercą projektu, który rozpoczął się w drugiej dekadzie XX wieku wraz z uruchomieniem muzeum diecezjalnego w oddziałach Pałacu Episkopatu, który był całkowicie bezduszną ofiarą wojny, a którego dziedzictwo zostało uratowane dzięki interwencji Artysty Plastyka Zarządu Skarbu w czasie konfliktu, a następnie członków Rady i Rady Odzyskiwania.

Muzeum Katedralne, choć większość gospodarzy finansuje katedrę, przyjęło również status diecezjalnej instytucji muzealnej, tworząc jedną z największych kolekcji sztuki reprezentacyjnej środowiska walenckiego, ponieważ katedra Segorbe na przestrzeni wieków wytworzyła w ciąży ogromne bogactwo kulturowe we wszystkich jej przejawach związanych ze światem sztuki i jej wyrazami. O ile w pierwszych latach istnienia muzeum dominował aspekt konserwatorski, o tyle lata osiemdziesiąte doprowadziły do rozpowszechnienia na szeroką skalę funduszy poza obiektem, a wystawy monograficzne poświęcone były kolekcji lub znaczącej obecności jej części w próbkach o wielkim oddźwięku kulturowym. Po wystawie Światło Obrazu, która w latach 2001-2002 była gospodarzem katedry, w 2003 roku przystąpiliśmy do ponownego otwarcia muzeum z nowymi przestrzeniami wystawienniczymi i projektem muzeum. Od 1994 roku Muzeum jest zintegrowane z siecią uznawaną przez muzea walenckie, a jego działalność jest nagradzana Medalem Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w San Carlos de Valencia.

Obecnie Muzeum Katedralne jest koncepcją, która oprócz walorów znajdujących się w samej przestrzeni architektonicznej, której jest częścią, skupia grupy takie jak muzeum w wysokich klasztorach i pod nimi, przytwierdzone kaplice i inne pomieszczenia w budynku, który tworzy Katedrę.

Jeśli chodzi o treść, to głównie malarstwo najlepiej definiuje dziedzictwo katedry Segorbego i jej muzeum, do którego należą zbiory dzieł z XIV-XVI w., z ważnymi przykładami gotyku międzynarodowego (Miquel Alcanyís, Jaume Mateu czy Gonçal Peris), cykl hiszpańsko-flamandzki w połowie XV wieku (Joan Reixach, Master Luke, Master lub Master Segorbe Perea) oraz malarstwo walenckie z XVI wieku (Francesc d'Osona, Master Borbotó, Felipe Pablo de San Leocadio lub Antoniazzo Romano), ze szczególnym uwzględnieniem stołów wielkiego dzieła ołtarzowego Vicante de Macip. Bardzo bogaty jest również obraz z XIX wieku XVII, z wyznawców twórczości Ribalta, Espinosa Vergara, Shrimp, plany lub Vicente Lopez. Tym mniejsze znaczenie ma to, że na obrazie w przeszłości, rzeźbiarska reprezentacja przedstawia pozostałości dawnych drzwi i ołtarzy, podkreślając małą postać psalmisty, zestaw nawiasów dolnego klasztoru i kaplicę grobowca Zbawiciela Vallterra, obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, zwany "La Primitiva" renesansową płaskorzeźbą Don Madonny. Ważne są również kolekcje biżuterii, które kielichy, relikwiarze lub kustodie z kopiami wyjątkowego piękna, jak relikwiarz Dziewicy z Dzieciątkiem lub kielich biskupa Gilaberta Martí pokazane. Godna uwagi jest z kolei kolekcja tkanin lub ornamentów, w której znajdują się dzieła z tkanin jedwabnych i haftowanych z XIV-XIX wieku. Na koniec należy wspomnieć o ustępie mebli z różnymi szafkami, drzwiami i szafkami, który podkreśla piękną Złotą Bramę w dolnym krużganku lub urnowym relikwiarzu San Felix, do którego należy dodać zestaw balustrad, kaplic obudów i chórów z XV i XVI wieku.