Museo d'Arte San Martino

Muzeum Sztuki Sakralnej San Martino znajduje się w pałacu wybudowanym pod koniec XVI wieku według cenników, a następnie zakupionym w 1670 roku przez rodzinę, że Pellicioli Pałac. Pierwsze interwencje w budynku datowane są na 1994 r., natomiast ostatnie etapy renowacji zakrystii. Decyzja o kontynuowaniu prac konserwatorskich wynika z wizji i woli księdza proboszcza Alberto Facchinetti, który od początku swojej kadencji, włączając w to ogromne znaczenie nie tylko artystycznego, ale także duszpasterskiego dziedzictwa obecnego w parafii. We współpracy z Valerio Mazzoleni, pierwszym rektorem Muzeum, zaprojektowano renowację budynku, realizację wszystkich powierzchni wystawienniczych oraz renowację zakrystii, a następnie architekt Carlo Panigada. Budynek w niezwykle niepewnych warunkach wymagał skomplikowanych działań restrukturyzacyjnych i był trudny do przystosowania do nowego miejsca przeznaczenia. Uzyskano na trzech piętrach czternaście wystaw, miejscowe sale na wydarzenia kulturalne i konferencje, a także pomieszczenia biurowe i archiwalne. W salach muzeum znajduje się duża kolekcja obiektów kultu i pobożności, szat liturgicznych, rysunków, kodów i podświetlanych ksiąg chóralnych, ważnych obrazów. Nie jest to jednak tylko obiekt istotny z artystycznego punktu widzenia, ale elementy, które jako całość stanowią duchową ścieżkę wspólnoty Alzano Maggiore. Oderwane od zapomnienia, w którym ginie, dzieła sztuki czy proste przedmioty liturgiczne, odzyskane niemal w całości w ramach lokalnego dziedzictwa, wracają do bycia prawdziwą drogą katechezy, kontynuując w ten sposób zadanie, do którego zostały stworzone, nie jako zwykłe zatrzymanie, ale jako możliwość nawiązania owocnego dialogu ze światem zewnętrznym. W tym kontekście należy przypomnieć, że część szat liturgicznych i narzędzia procesyjne są nadal używane, jak na przykład przez stulecia, jeszcze w niektórych okresach roku, towarzysząc świętym procesjom i liturgii. Ta ciągłość metaforycznego wykorzystania jest muzeum, które rzeczywiście jest miejscem konserwacji, ale także, i przede wszystkim, miejscem ciągłego związku z życiem kościoła alzańskiego i jego wspólnoty. W szczególności na głównym piętrze budynku, oprócz pomieszczeń przeznaczonych do przechowywania najstarszych zapisów kościoła, w księgach i projektach chóru na fasadę bazyliki, bogate dziedzictwo tradycyjnych mebli liturgicznych i ciekawych przedmiotów, szat liturgicznych i banerów procesyjnych, eksponowane są bardzo ciekawe obrazy. Wśród nich, obok stuleci malowidła, w tym ważne obrazy z Kawagny i XVIII wieku, które pierwotnie zdobiły ściany kaplicy różańcowej, wyróżniają się San Cristoforo, Tintoretto i piękny św. Piotra Męczennika z Werony, przez Palmę Stary.