Foz do Arelho: een wandeling door de kliffen aan zee

Het is nu ongeveer twee in de middag. Ik heb net geluncht in een van de strandrestaurants, die een verscheidenheid aan gerechten met lokale vis en schaaldieren bieden, rechtstreeks uit de wateren van Lagoa de Óbidos en de kustlijn van Foz do Arelho. Wandelend langs de geplaveide stoep die de strandweg volgt, kijk ik naar het strand. De enige zee in zicht is een gemaakt van zand, schijnt onder de zon. De duinen verspreidden zich wijd, rondom een kleine oase van ondiepten waar mensen zich verzamelen, en zijn groot genoeg om te voorkomen dat ik de atlantische kustlijn zou zien.

Lagoa de Óbidos

CQ7P+33 Nadadouro, Portugal

Enkele bomen hier en daar op de stoep geven schaduw aan de voorbijganger. In het zand liggen volleybalnetten en voetbalvelden, maar op dit moment is er niemand aan het spelen. De zandstrip wordt breder en wordt wat hoger. Ik zie al een paar strandparaplu's boven op de duinen van Praia do Mar. Rechts van mij zijn rijen geparkeerde auto's, de voorgrond van het landschap mensen kunnen zien van het restaurant esplanades opgesteld met het pad. Wanneer de weg een keerpunt maakt, draait de zandstrip naar de kliffen en strekt zich uit voor een paar honderd meter meer voordat hij eindigt op een rotsachtige rand. Ik steek de weg een stukje over voor de turnaround, en kom bij een houten trap, om een beter zicht te krijgen op het laatste stuk van Lagoa de Óbidos en het hele Praia do Mar te zien. Het is een enorme zandstrip, vol met mensen, en de zee is eindelijk in zicht!

Praia do Mar / Praia da Foz do Arelho

Av. do Mar, 2500 Foz do Arelho, Portugal

Er is hier een andere weg, op een hoger gelegen stuk. Veel mensen lopen over dit zonnige plein, waar restaurants, winkels, markten en cafés zijn. Ik wil de kustlijn blijven volgen en zien welke andere bezienswaardigheden het te bieden heeft, dus probeer ik een pad langs de kust te vinden. Maar er is geen manier om voorbij de noordelijke rand van het strand, beperkt door kliffen onder, en een pension omhoog te gaan hier, in plaats daarvan ik moet gaan langs de weg. Op deze plek begint het bergopwaarts te gaan in de richting van de woonwijk, weg van het strand. Het is een vrij hellende klim, maar het is de moeite waard - na verschillende arrays van oude en nieuwe appartementen, en een aantal goed geplaatste mooie villa's, de weg beschrijft een paar bochten, en het bereiken van een klein uitzichtpunt gemarkeerd met een klein hek, kan ik nu een groot near-top uitzicht op het strand. Maar de kliffen die voor je liggen zijn een genot voor jezelf.

Ik blijf omhoog gaan, en als de weg steeds dichter bij de kliffen komt, verandert het landschap volledig. Links van mij groeit de gebruikelijke plantengroei aan zee, gemaakt van riet, ondergroei en matten van ijsplant. Het terrein bestaat uit zanderig land, meestal lichtbruin en wit, dat steeds rotsachtiger wordt naarmate het langzaam afdaalt in zee. De oceaan is nu de hoofdrolspeler en neemt het grootste deel van het landschap in met zijn golvende groen-blauwe kleur. Een zeer rustige stilte vult het gebied. Er begint hier een lange houten loopbrug, die me uitnodigt om dichter bij de klif te komen. En zo doe ik het, de hoofdweg achterlatend.

Kronkelend, de loopbrug biedt een paar plekken die echt zijn ingesloten balkons naar de uitgestrekte glinsterende zee. Het strand en de rest van de zuidelijke kustlijn zijn in de verte verwaterd. De wind pikt op, ritselt in de hogere struiken, waait in mijn oren. Ik vond een paar mensen die net als ik langskwamen, langzaam liepen, naar hun omgeving keken. Er zijn af en toe uitkijkpunten, open gebieden waar men een tijdje kan gaan zitten en het landschap vanuit verschillende hoeken kan bewonderen, maar het is gemakkelijk om iets te vinden om te stoppen voor en na te denken over elke stap van de weg. De kliffen vallen in zee, stapels rotsblokken die donker worden in het heldere water. De zwellende golven gooien zich zonder kracht tegen zich aan, of proberen de kleine zandstroken op te klimmen die erin slagen op te duiken. Daar beneden controleert een visser zijn hengel en neemt de tijd.

Foz do Arelho

Foz do Arelho, Portugal

Het is een voedsel tijd voor een korte pauze. Ik ga langs de kust blijven gaan en proberen een weg terug te vinden naar het dorp Foz do Arelho, hopelijk terugkomend bij het startpunt van deze lange wandeling die begon in Lagoa de Óbidos. Het laatste verhaal rond deze fantastische regio komt binnenkort, ik zal u dan zien!