Albergo Centrale

"Hou je van porcini paddestoelen? De vraag leek irreëel, om tien uur 's avonds, in de centrale bar van Santo Stefano, terwijl de sneeuw zich zachtjes vestigde onder de straatlantaarns van het verlaten plein. Een wereld van sprookjes, en dat zeer weinig kwestie van het seizoen. Maar zo ontmoette ik Gino Buzzo Piazzetta, één van de vele bijzondere personages die de Comelico laat bloeien. Met blauwe ogen en een licht uitgehold gezicht wist men nooit of hij grapte. In werkelijkheid was zijn schaal van waarden zeer persoonlijk, met stappen die alleen bergbewoners kunnen waarnemen. [...] De plaats is bijna een verplichte doorgang tussen de valleien van de Pádola torrent en de Piave: maar het was ook verdwenen met Gino de benoeming zou zijn geweest een must. [...] Hij ontmoette hem bij zonsopgang of 's avonds laat, altijd met de bedoeling glazen te verglazen, geabsorbeerd in vreemde gedachten, zijn serene gezicht. Zelfs als er niemand in het hotel, zelfs als het leek alsof Santo Stefano in slaap was onder de sneeuw, zoals het ooit overvloedig was. Ik was er slechts een dag; onderbreek het polijsten van het laatste kristal vroeg hij me hoe het het meest natuurlijk was als ik graag op zoek ging naar paddestoelen ... Toen begon hij te praten over het jagen op hom en kuit en over bijeenkomsten met de Alpini, waarbij hij zich herinnerde wat hij een paar maanden daarvoor had meegemaakt en waar hij met de groep Comelico naartoe zou gaan. Daarom drie houdt in de volgorde van belangrijkheid, maar in de afgelopen jaren had geplaatst de jacht in de rij. De passie was vooral een voorwendsel om in het gezelschap te blijven, de jachthond aan het werk te horen op de prairies, en dan 's avonds om met vrienden te discussiëren. Het was de jaren, of de natuurlijke evolutie van smaak, de laatste kuit had hem laten gaan ... "Het was een hoofd zoals ik het nog nooit heb gezien! Ze liep rustig, koninklijk zou ik zeggen, ze keek me bijna aan in haar ogen, "Hoe kon ik hem trekken? Kortom, hij maakte me verdrietig, ik kon zo'n nobel beest niet doden! "Natuurlijk hadden de vrienden hem een uitbrander gegeven en de storm van gevoelens die hem was overkomen, genegeerd. "Ik had er bijna medelijden mee, maar als je voor je neus rent, dan is het een doelwit, je bent bang om het te missen, wanneer is het? "Ik heb herten gedood. Dat was ook niet waar, en hij wist de hele tijd dat de dieren "had hem sorry ..." had gemaakt. ...

Mario Ferruccio Belli, de vriend van het volk, 8 september 1990 - N. 35