Muzeul Universitatii "Alexandru Ioan Cuza"

Musea van universiteiten zijn in de 19e tot 20e eeuw onmisbare instituten geworden voor het behoud van het academisch geheugen en de geschiedenis van intellectuele elites. De Roemeense wereld was niet vreemd aan dit herstel van de nalatenschap, maar de institutionele inspanningen waren vaak synoptisch, gezien de schade veroorzaakt door de oorlogen en de trauma's die politieke veranderingen met zich meebrachten. Het huidige museum van de "Alexandru Ioan Cuza" Universiteit werd ontworpen in de geest van de voortzetting van de inspanningen geïnitieerd meer dan een eeuw geleden door wetenschappers zoals Teohari Antonescu en Orest Tafrali. De eerste institutionele structuur voor het behoud van cultureel erfgoed in de academische ruimte werd geboren in 1916 en was gewijd aan het behoud van de oudheden ingevoerd in het patrimonium van de Universiteit als gevolg van de archeologische opgravingen in de Cucuteni cultuurgebied en de Griekse steden van de Zwarte Zee. In de periode tussen de twee wereldoorlogen behoorden veel van de initiatieven die gericht waren op het behoud en de valorisatie van het academisch erfgoed toe aan Ilie Minea, een onderzoeker die bijzonder geïnteresseerd was in de werken uit de middeleeuwse Moldavische tijd. Na de Tweede Wereldoorlog kwam al dit materiaal in bewaring van het Historisch Museum van Moldavië, een instelling die onder het ministerie van Cultuur ressorteert. Het belang van het behoud van alle getuigenissen die verband houden met de activiteit van de universiteit kan worden opgemerkt met de inhuldiging van de instelling, toen Titu Maiorescu, rector tussen 1863 en 1867, aan het hoofd stond. De initiatieven met betrekking tot het wetenschappelijk behoud en de valorisatie van cultuurgoederen, door middel van gespecialiseerde publicaties, maar later gematerialiseerd, zoals de Iasi academische instelling een specifieke identiteit bevestigde. De zorg om het historische erfgoed van de oudste instelling voor hoger onderwijs van het land te redden is toegenomen onder invloed van de dramatische veranderingen die de Roemeense samenleving in de 20e eeuw heeft doorgemaakt. Deze hebben geleid tot de vernietiging van belangrijke getuigenissen, met name van infrastructuurelementen zoals gebouwen of meubilair, lesmateriaal en universitaire cursussen. Een aantal andere bronnen kwam in verschillende particuliere archieven terecht, of er werd fragmentatie van tentoongestelde stukken en documenten aangebracht door ze te distribueren onder de hoede van openbare instellingen. De overdracht van de vooroorlogse administratieve documenten aan het Nationaal Archief van Roemenië, de Iasi County Service, waar ze werden gegroepeerd in de Rectoraatsfondsen en die van de faculteiten, vormde een positieve onderneming. Helaas was het zelfs in dit kader niet mogelijk om alle documentaire getuigenissen over de evolutie van Iasi's hoger onderwijs op een behoorlijke manier te classificeren, te bewaren en te herstellen. De wetenschappelijke verwerking van bronnen is een intrinsieke component van elke onderzoeksactiviteit uit het verleden, dus centralisatie en systematisering van gegevens moet een prioriteit zijn voor onze Universiteit. Vanuit dit oogpunt is het noodzakelijk om de gespecialiseerde instelling voor het beheer van het academisch erfgoed te reorganiseren en de activiteiten die op haar niveau worden uitgevoerd te professionaliseren. Hierbij mag niet uit het oog worden verloren dat universiteitsmusea een uiting zijn van institutioneel prestige en ook een katalysator voor de academische gemeenschap. Dergelijke formatieve ruimten spelen de rol van stollingsfactor van elke promotie, waardoor voor de afgestudeerden de belangrijkste intellectuele identifier.