Teatro Nuovo Napoli

HISTORIJE

Het Teatro Nuovo in Napels, nu erkend als een van de historische plaatsen van het experimentele theater in Italië, is gelegen in het hart van de Spaanse wijk, en precies in via Montecalvario, in een ruimte die sinds 1724 was voor 200 jaar de thuisbasis van glorieuze muzikale werken. Het werd gebouwd door de wil van de zakenman Giacomo De Laurentiis en Angelo Casale en het project werd ontwikkeld door Domenico Antonio Vaccaro, zoon van de beeldhouwer Lorenzo. Bij het ontwerpen van het Teatro Nuovo gaf Vaccaro blijk van een buitengewone vaardigheid, omdat de beschikbare ruimte op straat erg klein was en de nieuwbouw in de plaats zou komen van een tuin. Het resultaat was opmerkelijk. Het theater, dat beroemd werd met de stripopera, werd in 1861 door brand verwoest. Ulisse Rizzi architect herstelde hij de faciliteiten en het Theater kwam weer tot leven, hoewel al snel duidelijk werd dat hij niet hetzelfde prestige zou hebben. Gedeeltelijk gerenoveerd en duidelijk en helder gemaakt van de restauratie, werd hij een van de theaters waar het mogelijk was om met succes vertegenwoordigen het beste van de volkstaal proza. Maar het theater bood niet alleen onderdak aan het tijdschrift en het striptheater (van Viviani tot Totò, De Filippo), maar ook aan voorstellingen van gevarieerde kunst die wel veel jonge rijzende sterren van het Napolitaanse theater tevoorschijn toverden. De Nieuwe werd in 1935 opnieuw verwoest door een andere brand. Pas in 1985 steeg het Teatro Nuovo om plaats te bieden aan de onderzoeksshows en experimenten onder leiding van Igina Di Napoli en Angelo Montella die het Nieuwe Theater tot 2011 regisseerde. In 2012 worden de leiding en het beheer van het Teatro Nuovo overgedragen aan het Openbaar Theater Campano, het Regionale Theatercircuit Campano, onder leiding van Alfredo Balsamo.

---

THEATER NIEUW VANDAAG

Gelegen in het hart van Napels, een paar stappen van de centrale Via Toledo, het Teatro Nuovo eigendom stijgt als een soort "culturele buitenpost" die de tegenstrijdigheden van een stad opgeschort tussen oude en nieuwe roepingen uitdaagt, waardoor zichzelf interpreteren, en heeft gesneden in de tijd, de moeilijke rol van het talud aan de sociaal-culturele degradatie van de Spaanse wijk en herstel op hetzelfde moment, alle vormen van theatrale communicatie.

In feite, in de lange loop van zijn oude en recente geschiedenis, heeft het Teatro Nuovo herhaaldelijk zijn huid veranderd, voor een reeks van onuitsprekelijke wisselvalligheden, heeft het consequent geprobeerd om te stijgen uit zijn as met meer kracht te houden geloof eerste veronderstelling die in feite is om te fungeren als culturele aanwezigheid in een complex grondgebied, een voor een door allerlei live entertainment, van opera buffa tot het tijdschrift, van het stripverhaal tot de tragische productie, en van het proza van de nationale en Europese avant-garde tot het dialect van onze beste tradities, het onderzoek van het hedendaagse theater tot het experimenteren van nieuwe theatrale talen, altijd met de bedoeling om de opkomende professionaliteit van gevarieerde theatrale microkosmos, die hebben gevonden een recht van burgerschap en concrete mogelijkheden om te werken uit te buiten. Een erfgoed zo belangrijk, dat is een strategische troef van de theatersector, niet alleen in de stad Napels, maar ook de Italiaanse scène, kon niet worden opgelost nog meer wanneer in onze stad worden uitgedaagd veel van de structuren en culturele initiatieven. Dat is de reden waarom de Teatro Pubblico Campano, bedoeld om zijn inspanningen te verdubbelen om te detecteren, vanaf het theaterseizoen 2012/2013, de directe leiding van het Teatro Nuovo, het moderniseren van de structuur, het versterken van de traditie en het revitaliseren van de roeping als een plaats van experimentatie, onderzoek en ontmoeting, dat heeft gedaan door de jaren heen. Niet verrassend, de structuur, die heeft de geboorte gezien en vestigen zich als auteurs Ruccello, Moscato, Neiwiller, regisseurs als Martone, Servillo, Latella, zal een permanente basis van een reeks van hedendaagse kunstwerken, met het oog op de secularisering van de bloei van de moderne beeldende kunst, vaak gedegradeerd tot de plaatsvervangers gebieden van gespecialiseerde musea en, voor dit, een beetje 'ver van de grote getallen die het theater, gelukkig, nog steeds wordt opgenomen op ons grondgebied. Er leek, net aan het begin van het huidige theaterseizoen, de meest directe en effectieve manier om niet alleen het imago van het Nieuwe Theater, met dit soort gedurfde vervuiling, maar ook om een mogelijke route aan te geven aan degenen op het niveau nationale denken dat het theater kan dus blijven de functie die is om het publiek te "trainen" door middel van een reeks van emoties en suggesties, zij het van een ander teken, die echter hebben gemeen dat rijpen allemaal in een context van collectieve reflectie.