Bed & Breakfast Chiaia suites

STRUCTURE Ta elegancka i wyrafinowana nieruchomość znajduje się w pobliżu Via Chiaia, jednej z najbardziej eleganckich ulic handlowych w Neapolu, 50 metrów od Piazza del Plebiscito, Palazzo Reale, Teatro S. Carlo. Nadbrzeże i port / wejście na promy i wodoloty na wyspy Capri i Ischia oraz do miast Sorrento, Amalfi i Positano oddalone są o 5 minut spacerem. Chiaiaia Suites b & b oferuje swoim gościom bezpłatny dostęp do Internetu, klimatyzowane pokoje, wszystkie z balkonem, telewizją satelitarną, minibarem i łazienką z prysznicem, suszarką do włosów, zestawem uprzejmości, a dla relaksu łóżka z materacami i poduszkami z pamięcią. Przyjazny personel powita Państwa i doradzi podczas wycieczek po mieście. Zlokalizowany w XVI-wiecznym budynku, wpisany w monumentalny kompleks Bazyliki S. Maria degli Angeli, zachował swój tradycyjny styl w umeblowaniu i dekoracji, a także oferuje wygodne i przestronne zakwaterowanie. Taras, na którym goście mogą delektować się śniadaniem i doskonałą kawą, jest dostępny dla klientów.

HISTORY

Obiekt znajduje się w dzielnicy San Ferdinando na wzgórzu Pizzofalcone, bardziej znanym jako Monte di Dio. Jest to obszar Neapolu położony pomiędzy miejscowościami Santa Lucia, Chiatamone i Chiaia, który choć nie jest zbyt rozległy, wciąż jest ważnym miejscem o znaczeniu historycznym i artystycznym. To właśnie wzgórze Pizzofalcone, w drugiej połowie ósmego wieku, aby stanowić jedną z granic starożytnego Partenope, który rozciągał się między wyżej wymienionych i wysepki Megaride. Nazwa "Pizzofalcone" pochodzi z czasów, kiedy wzgórze nadal nie należało do tkanki miejskiej i było używane przez ówczesnego króla Neapolu, Carla I D'Angiò, do polowania na sokol. W tym celu władca zlecił sokolarzowi zbudowanie na wzgórzu w celu prawdziwego polowania. Jeśli nazwa "Pizzofalcone" pochodzi od połowy XIII wieku, to znacznie później jest to druga nazwa tego obszaru. Nazwa "Monte di Dio" wywodzi się w rzeczywistości od kościoła homonimicznego, w którym w XVI w. założono klasztor.

Wzgórze Pizzofalcone w obrazie Castiglione Giuseppe (Neapol, 1829-1908) .

Wiele wieków później, dokładnie w 1442 roku, po oblężeniu Neapolu przez Alfonsa V z Aragonii, na terenie Pizzofalcone, w tym czasie jeszcze poza murami miejskimi, zbudowano bastion, zwany diecezją Pizzofalcone, a następnie pozostał w celu ochrony miasta. Jednakże, pomimo swojej długiej historii, dopiero na początku 1500 roku, prawdziwa urbanizacja obszaru Pizzofalcone rozpoczął się od zakupu przez hrabiego Santa Severina, Andrea Carafa della Spina, niektóre grunty należące do klasztoru Świętych Piotra i Sebastiana, aby przydzielić do budowy własnej willi osobistej. Wiceroy Don Pedro de Toledo wynika z powiększenia XVI wieku, który po raz pierwszy włączony Mount Echia wewnątrz murów, a zatem wzgórze Pizzofalcone. W ten sposób miejsce polowań, którego pragnął Karol I z Anjou, zostało zburzone, aby pomieścić więzienie, a następnie przekształcone w zakład wojskowy, który w XIX wieku był zajęty przez Grenadierów Gwardii Królewskiej. Zawsze tutaj, na wzgórzu Pizzofalcone, został przeniesiony z jego pierwotnej lokalizacji Królewski Urząd Topograficzny, który był odpowiedzialny za budowę map topograficznych, geograficznych i hydrograficznych Królestwa Niderlandów.

Nasz obiekt znajduje się wewnątrz monumentalnego kompleksu bazyliki S. Maria degli Angeli. Kościół został założony w 1587 roku z woli szlachcianki Costanza Doria del Carretto, która przekazała go ojcom teatynów, a zaprojektowany przez architekta Francesco Grimaldiego w 1610 roku został całkowicie przebudowany, przyjmując dzisiejszy wygląd. Bazylika Santa Maria degli Angeli w Pizzofalcone znajduje się na wzgórzu Pizzofalcone, w Piazza Santa Maria degli Angeli. Miejsce kultu zostało założone w 1587 r., kiedy to szlachcianka Costanza Doria del Carretto przekazała pałac ojcom teatynów. Zakonnicy, dzięki innym darowiznom, kupili inne okoliczne budynki i w 1600 r. rozpoczęli budowę kościoła pod kierunkiem architekta Francesco Grimaldiego, który zakończył to zadanie w 1610 r., a od 1627 r. zaczęli dodawać dekoracje. W 1684 r. ukończono fasadę, a w latach 1705-1707 dodano nowe dekoracje stiukowe, rzeźby i trzy portale wejściowe w pipernie, poprzedzone etapami marmurowym i piperno. W 1775 roku odrestaurowano fasadę, ale prace zniekształciły oryginalny wygląd zaprojektowany przez Grimaldiego.