Museo Archeologico Nazionale di Venezia

Muzeum o silnym charakterze kolekcjonerskim składa się głównie z materiałów pochodzących z prywatnych zbiorów znanych rodzin weneckich, przekazanych miastu w XVI wieku. Początki muzeum sięgają de facto zapisu Domenico Grimani i darowizny jego bratanka Giovanniego, odpowiednio z 1523 i 1587 roku, pod którą przyszedł stan wenecki wiele z ich starożytnych rzeźb (ponad dwustu), którzy przeszli do Statuażu Publicznego. Typowy wyraz renesansowego smaku, Statuar powstał w 1596 r. w Bibliotece Biblioteki San Marco; dodatkowe darowizny wzbogaciły ją w XVII i XVIII w., aż w 1812 r. wszystkie marmury zostały przeniesione do pałacu psów edyktem Eugeniusza de Beauharnais. W obecnej formie muzeum odzwierciedla oprawę stworzoną przez Carlo Anti w latach 1923-1926. Rzeźby, prywatne w dużej mierze dzięki uzupełnieniom renesansowych renowacji, zostały rozmieszczone w dwunastu pokojach podzielonych wiekami, szkołami artystycznymi i przedmiotami, oferując przegląd rzeźby klasycznej z V wieku. p.n.e. trzeci wiek. A.D., w którym szczególną uwagę zwrócono na dużą grupę oryginałów greckich, już opublikowanych w 1898 r. w eseju Adolfa Furtwänglera. W latach 50-tych i 60-tych dokonano pewnych uzupełnień po złożeniu zbiorów archeologicznych Muzeów Obywatelskich i ostatecznym przydzieleniu części zbiorów Muzeum San Donato z Zara. Wreszcie należy pamiętać o darowiźnie Giancarlo Ligabue z 1982 roku, która składa się z ciekawej grupy brązów prehistorycznych. Od 1997 r. niektóre prace wystawiane są we Westybule Biblioteki Sansoviniana podczas rekonstrukcji dwóch starożytnych murów posągowych, zrealizowanych za pomocą rysunków Antoniego Katalogu Marii Zanetti Młodszego (1736).