Museo Baburizza

Historia

Pałac Baburizza został założony w 1916 roku przez włoskiego biznesmena Otorino Zanelliego. Po jego śmierci wdowa po nim sprzedała go w 1925 r. chorwackiemu biznesmenowi (wówczas narodowości jugosłowiańskiej) Pascualowi Baburizza. (1875 - 1940). To przybyło do Chile w 1892 roku i było zaangażowane w handel zagraniczny i azotany w Iquique i Antofagasta.

Pałac został zbudowany przez rodzimych architektów Triestu Arnaldo Barizon i Renato Schiavon. W tych latach Triest należał do Imperium Austro-Węgierskiego. Studiowali w Wiedniu, w szkole architektury pod wpływem ruchu znanego jako "Secesja", austriacka wersja niemieckiego ekspresjonizmu. Wszystkie zewnętrzne kraty i drzwi wewnętrzne zostały wykonane ręcznie w warsztacie włoskiego założyciela i ślusarza Giovanniego Santambrogio.

Pałac jest mieszanką dwóch stylów architektonicznych i artystycznych. Art Nouveau i Art Deco, więcej elementów modernizmu. Baburizza przystąpił do modyfikacji swojego wnętrza, dodał pokój dzienny (gobelino), w którym znajdował się taras i wieża w najwyższej części oraz oficyna, w której mieszkała jego siostra. Obecnie oba domy połączone są patio na pierwszym piętrze i szklanym mostem na drugim piętrze. Zewnętrznie fasada pałacu jest ciągła i nie ma różnic pomiędzy tymi dwoma budynkami.

Baburizza zmarł w 1940 r. w Andach gruźlicy i w swoim testamencie ofiarował miastu swoją europejską kolekcję malarstwa, był sam i nie miał bezpośrednich potomków, ofiarował swoją przestrzeń poza swoją rezydencją na publiczny spacer "Paseo Americano", Po jego śmierci gmina zmieniła nazwę na "Yugoslavian Walk" w hołdzie dla słynnego obywatela tej narodowości.

Dom pozostał w rękach spadkobierców, którzy sprzedali go gminie w 1972 roku, muzeum zostało przeniesione i zainstalowane w tym pałacu w 1972 roku. Pałac i jego zbiory zostały uznane za pomnik narodowy w 1978 roku. Z Baburizza Sun Real estate był francuski stół i umeblowany salon, ponieważ jest to zabytek narodowy, nie dokonano żadnych zmian w jego fasadzie, ani w przestrzeniach dziedzicznych, ani też nie zmodyfikowano oryginalnych klatek schodowych i kratownic. Kominy są oryginalne dla domu, podobnie jak kasetonowe sufity nieba i ścian.

Muzeum funkcjonowało do 1997 roku, kiedy to zostało zamknięte na lata strukturalne i po 15 latach pozostawania zamkniętym ponownie otworzyło się dla publiczności. Posiada ponad 2000 metrów kwadratowych powierzchni rozmieszczonych na pięciu poziomach ekspozycji.