Parco Archeologico di Ostia Antica Mibact

Pierwszą kolonię rzymską w Ostii założono zgodnie z tradycją literacką, a pod koniec VII w. wsparto ją odkryciami archeologicznymi, które jednak miały duże znaczenie. B.C. przez Anco Marcio, w celu stworzenia magazynu ogólnego o przeznaczeniu handlowym i wojskowym oraz zapewnienia eksploatacji przybrzeżnych słonych bagien. Ostia stała się portem Rzymu, odbywa się w epoce republikańskiej (IV wiek p.n.e. - I wiek p.n.e.) funkcje, najpierw wojskowe, a następnie, od pierwszego wieku do III wieku n.e., czysto komercyjne, stając się punktem lądowania głównych szlaków handlowych na Morzu Śródziemnym. Początkowy okres schyłku, który nastąpił między IV a V wiekiem n.e., nastąpił po stopniowym wyludnieniu, a w średniowieczu został ostatecznie porzucony.

Obecnie zwiedzający mogą zobaczyć pozostałości miasta rozciągające się na powierzchni 34 ha, co odpowiada dwóm trzecim pierwotnej rozbudowy miasta.

W trójkącie ziemi, wcześniej znanym pod nazwą Wyspa Święta, znajduje się starożytna nekropolia Porto. Wyspa, która jest ograniczona na południowym wschodzie przez rzekę Tyber na północ od kanału Fiumicino i na zachód przez Morze Tyrreńskie, w czasach starożytnych Rzymian nazywana była Insula Portuensis, ale w VI w. n.e., ze względu na silną obecność chrześcijan na tym terytorium, nabyła klasztor "święty". Przez wyspę przebiegała główna droga, Via Flavia Severiana, która łączyła Porto ze starożytną Ostią. Mieszkańcy Porto budują Necropolis od strony drogi. Zalanie Tybru i późniejsze zasłonięcie całego obszaru pozwoliło na doskonałą ochronę grobowców przed charakterystycznym różowym zabarwieniem. Odkryta w 1925 roku nekropolia, zajmująca 400 metrów, składa się z około 150 grobów. Budynki zgrupowane są w małych blokach, oddzielonych od siebie zielenią, placami i ulicami pasażerskimi. Najbardziej powszechnym typem jest to, że grobowce duży pokój kwadratowy Rodzina, ale można również natknąć się na tzw. grobowce "biedniejsze" rozsiane po całym obszarze. Grobowce zostały użyte do zademonstrowania pozycji zmarłego i jego rodziny w społeczeństwie, a zatem stoją twarzą w twarz ulicy i są zdobione obrazami, mozaikami i napisami.