Kino in der Reitschule

Al snel nadat de oude Gemeentelijke Rijschool in het najaar van 1987 voor de tweede keer bezet was, toen er in de herfst van 1987 grote discussies over onze politieke opvattingen in de plenaire vergaderingen plaatsvonden en onze ideeën over cultuur werden besproken, was er geen ontmoedigend effect van het idee van openheid, openheid, nabijheid en solidariteit om het basisbegrip van cultuur door middel van films door te geven aan een cultureel verarmd publiek. Het resultaat was een salon van een voormalige paardenstal, een bijzondere bioscoop, met een bar als ontmoetingsplaats, quasi opgehangen aan de projectiecabine. Sinds maart 1988 worden dergelijke films op donderdag- en vrijdagavonden op de schuin in de zaal gegooid, elk jaar opnieuw bewerkt Stiroporleinwand waarvan de inhoud en formele kenmerken sterk verschillen van de commerciële monotonie van de stadsbioscopen. We willen nog een film maken: breng de politieke en politiserende film op het scherm. Bioscoop anders maken is verhalen laten vertellen door mensen die iets met ons te maken hebben, die laten zien in welke sociale relaties en verwikkelingen ze gevangen zitten en hoe ze ermee omgaan. Verhalen met tegenstrijdigheden die niet gemakkelijk op de pagina kunnen worden gewist. Andere films maken betekent ook betrokken raken bij experimentele filmvormen, zich overgeven, onzeker worden door het nieuwe, het schuine, het onbekende. We zijn op zoek naar films die niet te zien zijn in commerciële bioscopen of die alleen op festivals te zien zijn. Dit zijn economisch oninteressante werken omdat ze niet dezelfde stereotypen kunnen herhalen en niet kunnen concurreren met de films uit de landen met een grote bioscoopproductie of omdat ze formeel de kijkgewoonten "doorbreken". Dergelijke films vinden vandaag de dag nauwelijks een Zwitserse distributeur. Een van de belangrijke taken van de andere bioscoop is om aandachtig en nieuwsgierig te zijn naar dergelijke "onschatbare" films. We worden geconfronteerd met de monotonie van de televisie en de toenemende minachting voor de filmcultuur door commerciële bioscopen voor onze cinema, waar politiek en cultuur elkaar ontmoeten en mensen elkaar ontmoeten: dit maakt een wereldbeeld mogelijk dat niet eendimensionaal is, maar sociale tegenstrijdigheden benoemt, niet de afhankelijkheid door stereotiep vermaak, maar de bewuste confrontatie - ook met de eigen kijkgewoonten - komt overeen met ons cultureel begrip.