Zimowy spacer po Estreli: przez bujny ogród

W tylnym świetle słońca, fasada XVIII-wiecznej bazyliki narzuca się na plac Estreli. Przejeżdżające od czasu do czasu żółte autobusy i tramwaje nadają kolor szarym, inaczej wyglądającym szarym drogom. Wokół nich rosną eleganckie bloki budynków i bujne ciemnozielone drzewa fantastycznego ogrodu po drugiej stronie drogi. Dziś niezwykły, słoneczny poranek pozwolił wielu osobom wyjść na spacer dzisiaj, choć w cieniu wiatr czuje się nieco chłodno.

Basílica da Estrela

Praça da Estrela, 1200-667 Lisboa, Portugal

Wejście do Jardim da Estreli przedstawia urokliwy obraz: przy bramach, palarnia kasztanów pod zielonym kapeluszem przeciwsłonecznym rozpieszcza przechodniów zapachem słonych smakołyków. Za bramami, na szlakach widać ślady ulewnego deszczu z poprzedniego dnia. Stare liście rozrzucają się, podłoga i rośliny są jeszcze mokre, ale najbardziej uderzające są ogrody, rosnące natychmiast i niezmiernie, krajobraz zieleni, który otacza wszystko. Atmosfera jest bardzo świeża, przyjemna i orzeźwiająca i przyciąga wielu.

Jardim Da Estrela

1200-667 Lisbonne, Portugal

Wokół wielu szlaków i trawników, są tacy, którzy uprawiają jogging lub ćwiczenia, przy dźwiękach pompowania muzyki. Niektórzy ćwiczą jogę, inni grają w piłkę nożną. Ławki przy żywopłotach i pniach drzew są często wykorzystywane przez ludzi, którzy poświęcają trochę czasu na relaks i cieszą się atmosferą. Następnie, za serią drzew, dostrzegam rynek sztuki i rzemiosła, połączony z małymi stoiskami pokrytymi białym płótnem, na wypadek, gdyby nadciągające chmury zaczęły kapać. Drizole przychodzą i odchodzą, ale nic, co nie może rozpraszać odwiedzających, sprawdzając każde stoisko z ciekawością.

Przemierzając ogród, dźwiękami z największą obecnością są szczotkowanie liści na wietrze i kaczek szarawych, meandrujące o niektórych żywopłotach. Dodaje to wiele do bujnej atmosfery ogromnych drzew i gałęzi węży. Czasami wyskakując z roślinności, rozpościerając się po całej roślinności, cicho siada na posągu. Jardim da Estrela naprawdę zdoła utrzymać nasz umysł z dala od otaczającego nas miasta. Ale moja wędrówka prowadzi mnie dalej w górę, przez północne wejście i przez Avenida Álvares Cabral. Do tej pory niebo zasłonięte zostało chmurami i widać, że wkrótce nadejdzie deszcz.

Wzdłuż alei, na chodnikach, dochodzę do muzeum i szkoły João de Deus, ogromnego liceum Pedro Nunes i długiego szeregu dużych rezydencji, na parterze których znajdują się sklepy z ciastem, kawiarnie i wiele różnych sklepów. Zimowe niebo sprawia, że ulica jest nieco matowa; suche liście chudych drzew wdzierają się w bladą kolorystykę każdej elewacji, a zagrażające niebo pokrywa całą aleję w szarości bez życia. Kiedy docieram do Largo do Rato, deszcz spływa w dół, a zimno staje się ostre. Nic, co nie powstrzyma jednak krzątaniny na placu. Jest to oczywiste centralne miejsce w Lisboa, gdzie każda ulica prowadząca do Lisboa zachowuje się w ten sam sposób: zatykanie i odblokowywanie rytmicznie w falach pojazdów.

Te okoliczne ulice całkowicie definiują plac, tak jak został on zaprojektowany wyłącznie do szybkiego przejścia. Przeważnie jezdni, jest tylko kilka części bruku, tylko wystarczająco duże, aby zmieściły się na przystankach autobusowych. Na jego krawędziach znajdują się różnego rodzaju sklepy, przed którymi szybko przechodzą ludzie. Mieszkania są bardzo zróżnicowane, od mniejszych, dwu- do trzypiętrowych budynków, po duże rezydencje i Igreja de Nossa Senhora da Conceião. Tu i ówdzie są drzewa, łatwo niezauważalne.

Po chwili deszczu, słońce nieśmiało zaczyna się pokazywać, nieregularnie za chmurami. Patrząc ponad codzienny ruch rozwijający się na ulicach, rośnie sylwetka Lisboa. Dzielnice wznoszą się wyżej i towarzyszą opadającemu wzgórzu na południe, prowadząc do Príncipe Real - mój następny cel podróży!