Włoskie białe złoto

Chlorek sodu (NaCl), mniej lub bardziej bogaty w zanieczyszczenia, częściowo eliminowany przez mycie i uszlachetnianie, jest jedną z najpowszechniejszych soli na naszej planecie, tworzącą bazę wody morskiej. Mężczyzna i zwierzęta, składające się w ponad 80% z wody słonej, są bogate i muszą przyjmować regularne ilości, zwłaszcza w postaci pożywienia, aby uzupełnić swoje straty. Z tego powodu nie ma nadrzędnego organizmu żywego, który mógłby obejść się bez soli, więc od czasów prehistorycznych szukaliśmy, produkowaliśmy i handlowaliśmy tak ważnym zasobem, uważanym za cenny jak złoto, tak bardzo do wykorzystania przez królów wczesnego Rzymu do płacenia żołnierzy (termin Salary pochodzi od łacińskiego słowa salarium, które również oznacza "pensja" i posiada saldo korzeniowe, czyli "sól").

Można sobie wyobrazić, że pierwsza produkcja soli została zorganizowana przez zbiórkę kałuż z morza, kiedy słońce i wiatr wysuszyły wodę pozostawiając sól osadzającą się na dnie. Proces ten jest faktycznie podstawową techniką stosowaną w kopalniach soli morskiej, formowaną przez serię ogromnych płytkich zbiorników i połączonych ze sobą w których woda morska gwałtownie odparowuje. Wokół tych głównych luster często znajdują się inne baseny, zawsze mniej więcej ze słonawymi wodami, urodzone jako obszary drenażu lub będące wynikiem wstępnych interwencji, które nie zostały zakończone, gdzie osadza się określona roślinność, tworząc swoiste ekosystemy.

Obecnie istnieje prawie tuzin włoskich kopalni soli, które są wyraźnie rozpoznawalne, ale tylko cztery z nich są nadal aktywne przemysłowo (S. Antioco, Trapani, S. Margherita z Savoia i Cervia). Z pewnością w przeszłości było ich więcej, jak można się domyślać na podstawie ciekawych świadectw historycznych. W praktyce prawie każde większe miasto nadmorskie miało swoją słoną wodę: z Siracusa do Rzymu (Ostia), z Wenecji do Triestu, gdzie do dziś zachował się Wielki Kanał, będący pozostałością po starych kopalniach soli w mieście, pochowanych w 1732 roku. Wszystkie włoskie kopalnie soli, w szczególności te, które nie są już aktywne, stały się obszarami podmokłymi o znaczeniu krajowym jedynie ze względów przyrodniczych; nieprzypadkowo prawie wszystkie znajdują się w obrębie obszarów o znaczeniu wspólnotowym (SIC), specjalnych stref ochrony (SPA) lub obszarów o znaczeniu dla ornitofauny (IBA). Większość z nich jest obecnie chroniona w ramach parków narodowych, parków regionalnych lub rezerwatów przyrody. Ich wartość środowiskową podkreśla obecność poszczególnych gatunków roślin, zwierząt (zwłaszcza ptaków) i siedlisk słonawych. Wszystko to łączy się z krajobrazem i aspektami antropicznymi, które sprawiają, że te wyjątkowe środowiska w całym kraju.

Podróżując po naszym półwyspie można odkryć nieznane, ale bogate w historię realia, miejsca, w których nadal można znaleźć szczególne właściwości soli, bardzo różniące się od siebie.

Parco naturale Molentargius - Saline, Cagliari

Parco Naturale Regionale Molentargius Saline, 09047 Cagliari, Italy

Saline Ettore e Infersa

Contrada Dara, 91025 Marsala TP, Italy

Saline di Trapani e Paceco

91100 Trapani, Province of Trapani, Italy

Saline Priolo Siracusa

Saline Nature Reserve Priolo, 96010 Priolo Gargallo SR, Italy

Salina La Margherita di Savoia

Saline Margherita di Savoia, SP141, 76016 Margherita di Savoia BT, Italy

Salina di Cervia

48015 Cervia, Province of Ravenna, Italy

Saline di Tarquinia

01016 Tarquinia, VT, Italy