Salvatore Serio

Centrum Sztuki zostało założone w 1972 roku przez Raffaele Serio Serio w celu zaproponowania artystów, którzy pracowali w Neapolu w pierwszej połowie XX wieku, konsolidując drogę sztuk wizualnych na południu do wystaw handlowych w Biennale w Wenecji i w Czteroletnim Rzymie.

Niektórzy poruszają się w bardziej tradycyjnej linii figuratywnej, która ma swoje korzenie w tradycji realistycznej i otokentistycznej, wychwalając nie zapomniany związek z przeszłością. Inni w XX wieku stają się protagonistami instancji artystycznej odnowy opartej na świadomości narodowej tożsamości artystycznej, poza łatwym awangardismi. Wizja, która umacnia się w Neapolu ze świadomością również lokalnej historii, w oparciu o przeobrażenie XVII wieku, złotego wieku malarstwa neapolitańskiego. inspirujący przywódcy języka, który w drugiej fazie artystycznej dojrzewa do koncepcji, która ma tendencję do ujawniania sugestii francuskiego impresjonizmu, postimpresjonizmu lub wrażliwości ekspresjonistycznej, zakorzenienia się na terytorium i do władz lokalnych.

Celem, do którego powszechnie dążono, było stworzenie i rozpowszechnienie rynku sztuki, z możliwościami i kompetencjami, dającego wyraz tym zagadnieniom, wykorzystującego krytyczne podłoża do tworzenia monografii takich jak "Leon Giuseppe Buono", której kuratorem jest Piero Girace, "Carlo Verdecchia", "kurator Carlo Munari", czy też wybór artystów takich jak twórcy książki "Linia Figuratywnego Neaplojana Runico", "z krytycznym wkładem", "Linia Figuratywnego Neaplo Romanea 1930-1980", "z krytycznym wkładem".

Salvatore Serio, od 1992 roku, oprócz skonsolidowania początkowego założenia galerii, poczujecie większą wrażliwość na inne nurty, które charakteryzowały karierę artystyczną w Neapolu, i przypadki, które mają tendencję do konfigurowania nowych dzieł w procesie, który analizuje podstawowe płytki do zrozumienia sztuki i artystów w Neapolu, nadal oferuje kilka wystaw, ale o wysokiej jakości.

Oprócz poszerzonego wyboru artystów z początku XX wieku, takich jak Bresciani, Brancaccio, Guido Casciaro, Capaldo, Catelli, Chiancone, Crisconio, Ciardo, Cortiello, Striccoli, Verdecchia, Vittorio, Screws, Villani, Tizzrizano i Noc, zrzesza najrzadziej spotykanych artystów, takich jak Giordano , Giarrizano , Striccoli, Verdecchia, Vittorio, Villani, Tizzrini, Villaniani, Guido Casciaro. Pod koniec XX wieku z różnych środowisk, ale artystów o fundamentalnym znaczeniu, takich jak Barisani, Spinosa, Lippi, Waschimps, De Stefano, Del Pezzo, Biasi, Luca, Perski, Perez, Rosario Elio, Luigi Mazzella, Cajati, Sangiovanni i Rosapane.

Młodzi artyści podkreślają osobowość La Motta, Mamone Capria, Verio i Cilento, definiując bardziej staranny dobór dzieł i artystów.