Teatro Nuovo Napoli

HISTORIA

Teatro Nuovo w Neapolu, uznawane obecnie za jedno z historycznych miejsc teatru eksperymentalnego we Włoszech, znajduje się w samym sercu dzielnicy hiszpańskiej, a dokładnie w Montecalvario, w przestrzeni, która od 1724 roku przez 200 lat była domem chwalebnych dzieł muzycznych. Został on zbudowany z woli biznesmenów Giacomo De Laurentiis i Angelo Casale, a projekt opracował Domenico Antonio Vaccaro, syn rzeźbiarza Lorenza. W koncepcji Teatro Nuovo Vaccaro dało dowód niezwykłej zdolności, ponieważ przestrzeń dostępna na ulicy była bardzo niewielka, a nowy budynek miał zastąpić ogród. Rezultat był niezwykły. Teatr, który rozsławił się w operze komediowej, został zniszczony w 1861 roku przez pożar. Architekt Ulisse Rizzi wyrzekł obiekt i Teatr odrodził się, choć szybko stało się jasne, że nie będzie miał takiego samego prestiżu. Częściowo odnowiony, jasny i jasny z renowacji, stał się jednym z teatrów, w których z powodzeniem można było reprezentować to, co najlepsze w prozie naczyniowej. Ale teatr gościł nie tylko magazyn i komiks (od Viviani do Totò, De Filippo), ale także pokazy różnorodnej sztuki, w których pojawiało się wiele młodych, wschodzących gwiazd neapolitańskiego teatru. Nowy został po raz kolejny zniszczony w 1935 r. przez inny pożar. Dopiero w 1985 roku powstało Teatro Nuovo, gdzie pod kierunkiem Iginy Di Napoli i Angela Montelli, którzy prowadzili Teatr Nowy do 2011 roku, odbyły się pokazy badawcze i eksperymenty. W 2012 roku reżyseria i zarządzanie Teatrem Nuovo zostały przekazane do Teatru Publicznego Campano, Regionalnego Obwodu Teatralnego Campano, w reżyserii Alfreda Balsamo.

---

TEATRZYK NOWY

Majątek Teatro Nuovo, położony w samym sercu Neapolu, kilka kroków od centralnej Via Toledo, wznosi się jako swego rodzaju "placówka kulturalna", która kwestionuje sprzeczności miasta zawieszonego między starymi i nowymi powołaniami, czyniąc się tłumaczem, a z czasem wyrzeźbił trudną rolę nasypu degradacji społeczno-kulturowej dzielnicy hiszpańskiej i jednoczesnej odnowy wszystkich form komunikacji.

W rzeczywistości, w długim okresie swojej starożytnej i najnowszej historii, Teatro Nuovo wielokrotnie zmieniał swoją skórę, na serię niewypowiedzianych zmian, konsekwentnie starał się wznieść z popiołów z większą wigornością, aby zachować pierwotne założenie wiary, które w zasadzie ma działać jako obecność kulturowa na złożonym terytorium, przekraczając jeden po drugim wszelkiego rodzaju rozrywki na żywo, z operowego bufetu do czasopisma, od komiksu do tragicznej produkcji, a także łatwe przejście od prozy awangardy narodowej i europejskiej do dialektu naszych najlepszych tradycji, współczesne badania teatralne do eksperymentowania z nowymi językami teatralnymi, zawsze z zamiarem wykorzystania pojawiającego się profesjonalizmu różnorodnych mikrokosmosów teatralnych, które znalazły prawo do obywatelstwa i konkretnych możliwości pracy. Dziedzictwo tak ważne, które jest strategicznym atutem sektora teatralnego nie tylko w Neapolu, ale także we Włoszech, nie mogło się rozpaść jeszcze bardziej, gdy w naszym mieście kwestionuje się wiele struktur i inicjatyw kulturalnych. Dlatego właśnie Teatro Pubblico Campano, chcąc podwoić swoje wysiłki, aby od sezonu teatralnego 2012/2013 wykryć bezpośrednie zarządzanie Teatrem Nuovo, zmodernizować strukturę, ożywić tradycję i ożywić powołanie jako miejsce eksperymentów, badań i spotkań, co przez lata miało miejsce. Nic dziwnego, że struktura, która narodziła się i ugruntowała się jako autorzy Ruccello, Moscato, Neiwiller, reżyserzy tacy jak Martone, Servillo, Latella, będzie na stałe gospodarzem serii dzieł sztuki współczesnej, z zamiarem zsekularyzowania owocu współczesnych sztuk wizualnych, często zdegradowanych do deputowanych obszarów wyspecjalizowanych muzeów i, na szczęście, trochę "odległych od siebie" od dużych muzeów. Na początku obecnego sezonu teatralnego wydawało się, że jest to najszybszy i najskuteczniejszy sposób nie tylko poprawy wizerunku Teatru Nowego, z takim odważnym zanieczyszczeniem, ale także wskazania drogi do tych, którzy na szczeblu krajowym sądzą, że teatr może w ten sposób nadal pełnić swoją funkcję, polegającą na "szkoleniu" publiczności poprzez serię emocji i sugestii, aczkolwiek różnych znaków wspólnego dojrzewania.