Teatro do Bolhão

Teatr Bolhão powstał w 2002 roku, składa się z jedenastu profesjonalistów z artystyczną reżyserią Antonio Capelo, Chwały Pełnej, Jana Pawła Costy, Opatrzności Joanny i Pedro Aparicio, którzy później dołączyli do Anthony'ego Juliusza. Firma, z siedzibą w Pałacu Bolhão, ma synergistyczny związek z ACE School of Arts, obecnie 25 lat działalności, integrując młodych specjalistów utworzył zespół roboczy w ciągłym odnawianiu.

Teatr Bolhão od czasu debiutu, z A Terrible Rise of Arturo Ui w 2003 roku, promuje model eklektycznej i multidyscyplinarnej produkcji. Zajęła klasyczną scenę dramaturgiczną - Don Juan (2005), Otello (2009), Edyp (2012) czy Ajax (2014); współczesną - jak Kto boi się Wirginii Woolf? (2004) Start End (2006), The Bitter Tears of Petra Von Kant (2011) or three a Swing (2013); oraz niepublikowane teksty, takie jak Write me (Night) (2014), czy teksty dramatopisarza rezydenta Zeferino Mota Nie patrzę, ale Nipples that Harden When Someone I Look (2012), I Willierarchy (2015), I Willakes Sharey (2015), czy Zeferino Mota nie patrzę, ale Nipples that Harden When Someone (2012).

Kolejnym komponentem tej produkcji są wielodyscyplinarne spektakle współreżyserki Joanny Providence, takie jak Pioravante Marche (2003), Hand Over Mouth (2004) czy Terytorium (2014, nominowane do nagrody autorów za Najlepszą Choreografię dla SPA) oraz Shockwaves (2016), które obejmują również dzieci widzów spektaklami takimi jak "Wróżka Oriana" (2004), "Dziewczyna z rodziny 2015" (2010), "Przeciwko morza" (2013), "Opozyty" (2010).

Od 2010 roku firma zachęca do korzystania z usług edukacyjnych, które promują trwałe i organiczne relacje z regionem, w którym prowadzi działalność, poprzez warsztaty, laboratoria i warsztaty, a także poprzez Teatr Przenośny, który prowadzi do powstania w szkołach dzieł literackich nauczanych na różnych poziomach edukacji.

Teatr Bolhão od czasu debiutu, z A Terrible Rise of Arturo Ui w 2003 roku, promuje model eklektycznej i multidyscyplinarnej produkcji. Zajęła klasyczną scenę dramaturgiczną - Don Juan (2005), Otello (2009), Edyp (2012) czy Ajax (2014); współczesną - jak Kto boi się Wirginii Woolf? (2004) Start End (2006), The Bitter Tears of Petra Von Kant (2011) or three a Swing (2013); oraz niepublikowane teksty, takie jak Write me (Night) (2014), czy teksty dramatopisarza rezydenta Zeferino Mota Nie patrzę, ale Nipples that Harden When Someone I Look (2012), I Willierarchy (2015), I Willakes Sharey (2015), czy Zeferino Mota nie patrzę, ale Nipples that Harden When Someone (2012).

Kolejnym komponentem tej produkcji są wielodyscyplinarne spektakle współreżyserki Joanny Providence, takie jak Pioravante Marche (2003), Hand Over Mouth (2004) czy Terytorium (2014, nominowane do nagrody autorów za Najlepszą Choreografię dla SPA) oraz Shockwaves (2016), które obejmują również dzieci widzów spektaklami takimi jak "Wróżka Oriana" (2004), "Dziewczyna z rodziny 2015" (2010), "Przeciwko morza" (2013), "Opozyty" (2010).

Od 2010 roku firma zachęca do korzystania z usług edukacyjnych, które promują trwałe i organiczne relacje z regionem, w którym prowadzi działalność, poprzez warsztaty, laboratoria i warsztaty, a także poprzez Teatr Przenośny, który prowadzi do powstania w szkołach dzieł literackich nauczanych na różnych poziomach edukacji.