Een winterse wandeling in Estrela: door de weelderige tuin

In de tegenlichtinval van de zon, de gevel van de basiliek uit de XVIIIe eeuw legt zich op over het plein van Estrela. De gele bussen en trams die van tijd tot tijd langskomen, geven kleur aan de anders grijze wegen. Om hen heen groeien de elegante gebouwenblokken en de weelderige donkergroene boomtoppen van de fantastische tuin aan de overkant van de weg. De ongewone zonnige ochtend van vandaag liet velen vandaag een wandeling maken, hoewel de wind onder de schaduw een beetje kouder aanvoelt.

Basílica da Estrela

Praça da Estrela, 1200-667 Lisboa, Portugal

De ingang van Jardim da Estrela geeft een charmant beeld: bij de poorten, een rokende kastanjebrander onder een groene zonnehoed trakteert de voorbijganger op de geur van zoute lekkernijen. Voorbij de poorten tonen de paden sporen van de hevige regenval van de dag ervoor. Oude bladeren liggen verspreid, de vloer en de planten zijn nog nat, maar het meest in het oog springend zijn de tuinen, die direct en immens groeien, een landschap van groen dat alles omringt. De sfeer is zeer fris, rustgevend en verkwikkend, en trekt veel mensen aan.

Jardim Da Estrela

1200-667 Lisbonne, Portugal

Rondom de vele paden en gazons zijn er mensen die joggen of sporten, op het geluid van wat pompende muziek. Sommigen beoefenen ioga, anderen voetballen. De banken bij de hagen en boomstammen worden vaak ingenomen door mensen die de tijd nemen om te ontspannen en te genieten van de sfeer. Dan zie ik achter een serie bomen een kunst- en ambachtsmarkt, samen met kleine stalletjes bedekt met wit doek, voor het geval dat de naderende wolken gaan druipen. De regenbuien komen en gaan wel, maar niets dat de bezoekers kan afleiden en elke stand met nieuwsgierigheid bekijkt.

De geluiden die de tuin doorkruisen zijn het borstelen van bladeren op de wind en het gekraak van grijsachtige eenden, kronkelend over enkele hagen. Het voegt veel toe aan de weelderige sfeer van enorme bomen en kronkelende takken. Af en toe knallen uit de vegetatie, verspreid door de hele vegetatie, zit het beeldje rustig. Jardim da Estrela slaagt er echt in om onze gedachten weg te houden van de omliggende stad. Maar mijn wandeling brengt me verder omhoog, over de noordelijke ingang en door Avenida Álvares Cabral. Inmiddels is de lucht bedekt met wolken, en het is duidelijk dat de regen spoedig zal komen.

Langs de trottoirs van de laan kom ik bij het João de Deus museum en de school, de enorme Pedro Nunes middelbare school en een lange rij grote residenties, waarvan de begane grond bestaat uit banketbakkerijen, cafés en een verscheidenheid aan winkels. De winterse lucht maakt de straat wat saai; de droge bladeren van magere bomen dringen de bleke kleuren van elke gevel binnen, de dreigende lucht bedekt de hele laan in een levenloos grijs. Als ik bij Largo do Rato aankom, stroomt de regen naar beneden, en de kou wordt hard. Niets dat de drukte van het plein kan tegenhouden. Het is een voor de hand liggende centrale plek in Lisboa, waarbij elke straat hier op dezelfde manier leidt: verstoppen en ritmisch ontstoppen in golven van voertuigen.

Deze omliggende straten bepalen het plein volledig, alsof het uitsluitend is ontworpen voor een snelle doorgang. Meestal zijn er maar een paar gedeelten van kasseien, net groot genoeg voor bushaltes. Aan de randen zijn er verschillende soorten winkels, waarlangs mensen snel voorbij lopen. De woningen variëren sterk, van kleinere, twee tot drie verdiepingen hoge gebouwen, tot grote herenhuizen en de Igreja de Nossa Senhora da Conceição. Hier en daar staan wat bomen, gemakkelijk onopgemerkt.

Na een moment van regen begint de zon schuchter te schrikken, onregelmatig achter de wolken. Kijkend boven de alledaagse beweging die zich in de straten ontvouwt, groeit het silhouet van Lisboa. De wijken worden steeds groter en begeleiden de dalende heuvel naar het zuiden, naar Príncipe Real - mijn volgende bestemming!