Catacombe di Roma

Katakumby rzymskie to starożytne katakumby, podziemne miejsca pochówku pod Rzymem we Włoszech, z których co najmniej czterdzieści, a niektóre odkryto dopiero w ostatnich dziesięcioleciach. Choć najbardziej znane z chrześcijańskich pochówków, czy to w oddzielnych katakumbach, czy mieszanych razem, ludzie wszystkich religii rzymskich są w nich pochowani, począwszy od II wieku n.e., głównie w odpowiedzi na przeludnienie i niedobór ziemi. Etruskowie, jak wiele innych narodów europejskich, chowali zmarłych w podziemnych komnatach. Pierwotnym zwyczajem rzymskim była kremacja, po której spalone szczątki przechowywane były w garnku, kasztanie lub urnie, często w kolumbarium. Około II w. n.e. w modnych grobach i sarkofagach, często misternie rzeźbionych, zaczęło się wdychać (grzebanie niespalonych szczątków) dla tych, których na to stać. Chrześcijanie również woleli pochówek niż kremacji z powodu ich wiary w zmartwychwstanie cielesne podczas Drugiego Przyjścia.

Chrześcijańskie katakumby są niezwykle ważne dla historii sztuki wczesnego chrześcijaństwa, ponieważ zawierają większość przykładów sprzed około 400 roku n.e., w fresk i rzeźbę, jak również złote szklane medaliony (te, jak większość ciał, zostały usunięte). Katakumby żydowskie są równie ważne dla badań nad kulturą żydowską w tym okresie. Po ponownym odkryciu katakumb promowano wiele wątpliwych relikwii świętych katakumb.