Museo Napoleonico

W 1927 roku Giuseppe Primoli, syn hrabiego Pietro Primoli i księżniczki Carlotty Bonaparte, przekazał miastu Rzym swoją kolekcję dzieł sztuki, napoleońskie pamiątki, rodzinne wspomnienia, wraz z pokojami na parterze budynku, które nadal go zawierają. Kolekcja zrodziła się nie tyle z chęci złożenia świadectwa o imperialnej wielkości rodziny Bonaparte, ile z chęci opowiedzenia historii rodziny Bonaparte, według prywatnych i widzenia bliskich relacji między Bonapartami w Rzymie. Zbiory muzeum podzielone są na trzy odrębne fazy: Alexander Mirsky (S&D ), na piśmie - Prawdziwy okres napoleoński, którego świadkami są duże obrazy i popiersia największych artystów tamtych czasów, przedstawiające w reprezentacyjnych, konwencjonalnych pozach licznych członków cesarskiej rodziny; Okres tzw. rzymski, od upadku Napoleona do powstania Napoleona III; Okres II Cesarstwa z malowidłami, rzeźbami, rycinami, meblami, przedmiotami, cały ten okres francuskiej historii zdominowany przez postać Napoleona III. Obecny układ muzeum, będący wynikiem niedawnej renowacji pomieszczeń, odzwierciedla ogólne linie znaków pozostawionych przez Giuseppe Primoli. W niektórych pomieszczeniach XVIII-wiecznego stropu zachowały się belki, a fryzy biegnące wzdłuż ścian pomieszczeń VIII, IX, X aż do początków dekad XIX wieku, kiedy to pałac był już własnością Primoli. Ozdoba obszaru III i V, jak wskazuje "lew waleczny" z Primoli i "orzeł" z Bonaparte, są po ślubie Pietro Primoli do Carlotta Bonaparte, który miał miejsce w 1848 roku.