Las w Lisboa - Tapada das Necessidades

Prawie ukryte przed wzrokiem, a poza tym nietypowe Rua do Borja w dzielnicy Estrela, i z niczym na to nie wskazując, jest otwarta brama do Tapada das Necessidades, której szukałem. Jest to fantastyczny park miejski w Lisboa i od jakiegoś czasu chciałem go odwiedzić. Dzisiaj, po spacerze, który doprowadził mnie do pobliskiego punktu widokowego Largo das Necessidades, w końcu będę mógł sprawdzić ten bujny, zielony teren.

Nieskomplikowane wejście i najbardziej na północ wysunięty obszar samego parku sprawiają, że wydaje się, że nie ma tu takiej różnorodności. Jestem przywitany do bujnego, typowego lasu, a obok trio starych kobiet rozmawiających radośnie, prowadzi mnie szeroki i w większości opuszczony szlak, wężowy przez wzloty i upadki terenu, gęsto wypełniony roślinnością, która pozornie rośnie bez ograniczeń. Wysokie wierzchołki drzew całkowicie pokrywają niebo, okazjonalny wiatr wieje przez nie i szmeruje cieńsze gałęzie wysoko, podczas gdy przy smolistej podłodze znajdują się dywany z żółknących kwiatów i liści, których nie sposób nie nadepnąć.

Tapada das Necessidades

Tapada das Necessidades, Calçada Necessidades, 1350 Lisboa, Portugal

Kiedy samolot przejeżdża nad głową, wędruję po różnych szlakach w górnej części parku, próbując uzyskać różne punkty widzenia na budynki, które wydają się pojawiać sporadycznie w wycinkach spośród przytłaczającego zielonego wzrostu. Jakby konsumowane przez gęste lasy, te stare i opuszczone konstrukcje dodają poczucia bycia w rodzaju lasu w mieście. Jest on nieco inny od innych niesamowitych parków Lisboa, bardzo unikalny. Ścieżki prowadzą do przodu, na lekkim zboczu, a ja dostrzegam po drodze mnóstwo kotów, a także pawie przechadzające się po świecie bez opieki.

Roślinność zmienia się w miarę jak posuwam się naprzód, nowe rodzaje roślin wyłaniają się z krajobrazu i zyskują proeminencję. W tym miejscu po raz pierwszy uświadamiam sobie, że ten park jest również parkiem złożonym z chwil, różnych obszarów o zróżnicowanej atmosferze, odzwierciedlonych w roślinności. Wchodzę do swego rodzaju egzotycznego ogrodu, z dużą ilością kaktusów i osobliwych drzew i kwiatów, przemierzonych ścieżką z płaskich ciemnoszarych kamieni. W oddali widzę rzekę Tejo. W pobliżu znajduje się szeroki, klasyczny, okrągły kamienny zbiornik, pusty w tej chwili, nad którym znajduje się odsłonięta ściana. Na szczycie jest kilka osób, cieszących się widokiem na szczyty drzew. Park się poszerza, więc decyduję się przechylić więcej lewej strony, schodząc w dół.

Szlak prowadzi do dużego, bardzo szerokiego trawnika na niewielkim zboczu, jasnozielonej polany w lesie, świecącej w słońcu. To właśnie tutaj większość ludzi zbiera się, odpoczywając, urządzając piknik, grając w gry, ciesząc się tym doskonałym miejscem. Niektórzy nawet urządzają imprezę, a radosne głosy dzieci rozbrzmiewają w okolicy. Obserwując całe to życie, siedząc w charakterystycznej kopule szklarni. Na dnie trawnika przeplatają się kolejne szlaki prowadzące do jeziora zaludnionego przez fotogeniczne kaczki i jednego z zamkniętych wejść do Palácio das Necessidades - gdzie zauważyłem ciekawego pawia usadowionego na jednym z balkonów pałacu, patrzącego na siebie w okno.

Jardim do Largo das Necessidades

Jardim Olavo Bilac, Largo Necessidades, 1350-115 Lisboa, Portugal

Na ostatnim odcinku szlaków, więcej trawników rozprzestrzenia się pod powitalnym cieniem ogromnych drzew, z których część nosi osobliwe korzenie, rośnie obficie. Kolejne grupy ludzi wiszą tutaj, cichsza strona ogrodu. Po ostatnim spojrzeniu na park, schodzę w dół do południowego wyjścia z Tapada das Necessidades. Wyjście jest tuż obok Largo das Necessidades, a ja wracam do niesamowitego punktu widzenia, który minąłem godzinę temu. Popołudnie się zadomowiło i aby zakończyć dzisiejszą wędrówkę decyduję się na podążanie brzegiem rzeki, która nie jest daleko stąd.

Nad rzeką wita mnie pod skośnym światłem słonecznym, słońce prawie oślepiające, gdyż powoli schodzi w dół horyzontu. Cała droga przede mną jest pełna dzieci, rodzin i par cieszących się długą i szeroką drogą, poruszających się w rowerach, krotinetach, rolkach lub po prostu przechadzających się obok. I niezakłóceni w swoich dokach, rozpościerający się w kierunku mostu, zatłoczone łodzie kołyszące się lekko.