Ogród poetów w Oeiras

Po długiej, ale uroczej wspinaczce znajduję się na skraju parafii Paco de Arcos, przy ratuszu dzielnicy Oeiras. Z okolicznych ulic i pobliskiej autostrady nieustannie słychać szum, ale w środku tego niespokojnego miejskiego krajobrazu znajduje się miejsce, w którym można zapomnieć o otaczającym mieście i zagubić się w pięknym ogrodzie, który oferuje spokój umysłu i zaprasza do kontemplacji. Bardzo blisko budynku znajduje się najbardziej na północ wysunięte wejście do Parque dos Poetas, i tam właśnie zmierzam, aby rozpocząć drugą połowę mojej wędrówki wokół tej strony Oeiras.

Teren parku znajduje się tuż za Paco de Arcos, w parafii São Julião da Barra. Rozpoczynają się tuż przed rondem autostrady, z łukiem fontann i małą klatką schodową prowadzącą do pierwszych metrów długiej drogi, wykonanej z różowego bruku i oznaczonej płatkami lub liśćmi. Kształt ten jest powtarzany w całym parku, na różne sposoby, a te na ziemi czytają wiersze różnych autorów, różne czasy i style. Po obu stronach znajdują się małe trawniki trawnikowe, tylko skrawek tego, co nastąpi później. Przed nami kwadratowe atrium, gdzie prostokątne portale stoją szybko. Wykonane są z prostych srebrnych pryzmatów, proste i bez ozdobników, bardzo skuteczne w narzucaniu pewnej ponadczasowej powagi.

Parque dos Poetas

Parque dos Poetas, R. A Gazeta D'Oeiras 29, 2780-171 Oeiras, Portugal

Parque dos Poetas jest podzielony na trzy części, lub "fases", jak są one nazywane. Pierwsza z nich zbudowana jest na zboczu, przecinanym tą samą ścieżką, co wcześniej. Ogród rośnie po obu stronach, szeroki i obfity. Każdy reprezentowany tu poeta ma swój płatek w kształcie małego rogu i rzeźbionego idola w oparciu o ich postać i obrazy, które ich poezja evoques. Są to jak małe sanktuaria, szczeliny, gdzie można być blisko autorów. Jest tu wiele innych rzeźb, rozrzuconych po całym kraju otwartych trawników, faliste wzgórza i doliny porośnięte trawą, świetne na odprężające popołudnie lub piknik, a także fantastyczny plac zabaw dla dzieci. Miasto i jego szum nigdy nie są zbyt daleko, ale łatwo jest tu znaleźć osobiste schronienie.

Po wejściu w środkową część parku i spojrzeniu na horyzont, mogę się domyślić, że jest to miejsce, gdzie zaczyna opadać zbocze dzielnicy, a na pewno widoki tutaj są wspaniałe. Na krótkim płaskowyżu przechodzę obok kilku pomników autorów i poetyckiego pisarstwa, w szczególności imponującej żelaznej piramidy, która skupia labirynt żywopłotu, otoczony balkonem na fantastyczne widoki. Następnie, prowadząc w dół ogromnej przestrzeni, znajduje się swego rodzaju aleja, wzdłuż której, jak poprzednio, wyłaniają się kapliczki poety. Na zboczu wzgórza, w bliskim związku z bujną roślinnością, znajduje się jeszcze kilka innych obiektów architektonicznych. Po południu park jest pięknie oświetlony. Wokół niej następują konstrukcje miejskie, a wokół niej świeci rzeka Tejo.

Ostatnia trzecia część parku to cieńszy pas zieleni, wciąż gęsto porośnięty pięknymi zakamarkami, dziełami sztuki i świeżą trawą. Zaczyna się od kolejnego uprzywilejowanego balkonu nad terenem i placu zabaw dla dzieci. Główna ścieżka, zawsze dzieląca wiersze z tymi, którzy idą obok, opisuje gładką falę z boku zdrowych drzew, a kryjówki każdego poety mają teraz taki podział, który sprawia, że każdy z nich wygląda jak mała arka, niosąc swoje rzeźby wzdłuż morza zieleni. Cień na koniec dnia zwiększają wysokie mieszkania miejskie. Gdzieś w pobliżu kiełkuje mały strumień, który towarzyszy ostatnim dwustu metrom alei. Krótkimi kaskadami woda kończy swoją podróż w obszernym basenie przy wyjściu, pod obserwacją serii postaci ludzkich w białym kamieniu.

Mam jeszcze trochę czasu do spędzenia przed złapaniem pociągu, więc staram się znaleźć drogę do linii brzegowej Tejo. Z natury i z powrotem na ulice, niejasno zmierzam w dół, bliżej i bliżej do nadrzecznej drogi Oeiras, gdzie wita mnie głośny szał pojazdów i ludzi wracających z plaży. Piaskowy pasek z Arcos znajduje się pod rosnącymi cieniami drzew na całej drodze, rozciągając się, pełzając w piasku. Wielu z nich nadal cieszy się radośnie z ostatnich śladów ciepłego słońca. Lisboa pojawia się w oddali. Dźwięk surfingu współzawodniczy z hałasem z drogi, a to jest dźwięk tła dla reszty mojego spaceru.

Przechodząc obok latarni morskiej i muzeum, zatrzymuję się na ostatnim przystanku na widok Praia Velha, gdzie niezwykła fontanna brzegowa pęka jak gejzer na wysokość około 10 metrów. Morze ma jasnoniebieski kolor, a aureola czerwonawego światła leży na horyzoncie. Zachód słońca już się dzieje, zmieniając tony obu banków w Tejo. Kilku rybaków znajduje się na szczycie muru nadmorskiego, czekając, aż ryba ugryzie, dwie panie rozmawiają o odgłosach fal tocznych. Woda rozbija się na skalistych blokach wzdłuż brzegu, a łodzie dryfują luźno z falami.