Spacer nad morzem w Cascais

Ulice meandrują w dół zbocza wzgórza, otoczone kamiennymi murami, małymi mieszkaniami lub willami. W witrynie witryn sklepów można zobaczyć różne małe firmy: kawiarnie, narzędziownię, pracownię rzemieślniczą, odrobinę wszystkiego. Pomiędzy mieszkaniami, fragmenty krajobrazu są mieszanką naturalnej i sztucznej mieszanki: na tle pofałdowanego wzrostu roślinności, wznoszą się budynki, nieregularnie rozmieszczone, kształtując teren pod ostrymi kątami; nad głową stopniowo gromadzą się chmury, nie zagrażające na razie, jakby czekając. Godzinę temu wspinałem się po dzielnicy Cascais, od bujnego parku do peryferyjnych dzielnic, a teraz kieruję się w stronę morza, wokół Monte Estoril. Popołudnie upada delikatnie, pozostawiając wszystko w cieniu.

Minęło trochę czasu, zanim zobaczę morze. Bardzo blisko do Avenida Marginal, głównej drogi, która biegnie wzdłuż wybrzeża, znajduje się plac, centralne miejsce, które jest głównie ogród, Jardim Carlos Anjos. Wokół niego rozgałęzia się kilka ulic, prowadzących do sklepów i osiedli mieszkaniowych. Jego najwyższe wejście to rodzaj balkonu, gdzie znajduje się kiosk, z którego rozciąga się widok na wydarzenia, które odbywają się i wydają się rutynowe. Plac zabaw został przejęty przez dzieci, bawiące się z rodzicami. Przestając na chwilę się śmiać, dwa psy zaczynają szczekać na siebie nawzajem, aż do momentu, gdy właściciele rozbiorą je na strzępy. Wraca radosne zamieszanie, a ukryte wśród jesiennych liści ptaki wracają do śpiewu.

Jardim Carlos Anjos

Jardim Carlos Anjos, 2765 Estoril, Portugal

Podążając ostatnią ulicą, zauważam, jak wielkie rezydencje i wille stały się bardziej obecne w miarę zbliżania się morza. Każdy imponujący dom i hotel znajduje się w otoczeniu bujnej obfitości roślin, rosnących wysoko i szeroko, jakby kiełkujących z miasta. Potem spotykam morze. Najbliższa mi jest ruchliwa droga, na której nieustannie jeżdżą samochody. Ale za nim jest fantastyczny widok na wybrzeże Estorilu, z jego plażami, fortami i rozprzestrzeniającym się miastem, wszystkie kolorowe w ciepłym świetle i skąpane w tętniących życiem, wzburzonych wodach. Ondulacja, której jeszcze nie widzę, rozbrzmiewa energicznie.

Kilka tuneli pod drogą i koleją prowadzi mnie do nadmorskiego chodnika, a gdy tam docieram, zdaję sobie sprawę, że właśnie tęskniłem za zachodem słońca nad Cascais. Światło słoneczne nie może już dłużej prześlizgiwać się poza sylwetkę miasta, a niebo rozpryskuje się paletą pomarańczowo-fioletowego, impresjonistycznego obrazu. Wzdłuż całej ściany nadmorskiej, spumous fale uderzyły w skałę, wydając ciągły dudniący dźwięk, który będzie towarzyszył reszcie wędrówki. W oddali unosi się pojedyncza łódź rybacka, a nad nią górują skupiska chmur, gotowych wytrącać się nad krajobrazem. Ludzie chodzą spokojnie lub jeżdżą na rowerze, a ich przejście denuncjuje ziarenka piasku rozrzucone na mokrej podłodze.

Na pontonie Praia das Moitas ścieżka rozciąga się aż do maleńkiego kwadratu. Nad kałużami znajdują się ławki, które zapraszają na chwilę usiąść. Gdy plaża traci piasek na rzecz morza, kawiarnie i esplanady serwują swoje ostatnie drinki, kelnerzy pakują stoły i krzesła, a właściciele zamykają sklepy. Wkrótce włączają się latarnie uliczne, świecące odcienie bieli i pomarańczy, które odbijają się na kałużach. Dalej, ludzie przerywają swój spacer, aby sfotografować martwy basen oceaniczny, kontrastujący z nerwowym obrzękiem morza. A tuż za rogiem znajduje się Praia da Duquesa, najbliższy z kilku piaskownic, które gromadzą się pod najmodniejszą częścią miasta.

Praia da Duquesa

Alameda Duquesa de Palmela 175A, 2750-334 Cascais, Portugal

Ponieważ jednak noc zaczyna się osiedlać, atmosfera jest jedną z cichych jesiennych końców dnia. Miasto Cascais, najczęściej podświetlane na tle intensywnego nieba, jest poprzecinane kropkami światła. Miejski blask zaczyna nakładać się na światło naturalne, które jeszcze trwa i oba rozpryskują się caotically na linii brzegowej, zamieniając się w płótno odbijające promienie słoneczne. Grupa starszych mężczyzn siedzących przy piaskowych ścianach dyskutuje radośnie, podczas gdy przechodnie wracają do domu lub w kierunku dworca kolejowego. Patrzę na ostatni raz. Fale wciągają się w górę piasku. Jak o zmierzchu jak niebo, morze morskie wibruje w szybkich błysków, mdłe lustra niemal w pełni księżyca. Łagodny deszcz w końcu zaczyna sypać się w dół.