Ascoli Piceno

Miasto leży u zbiegu rzeki Tronto i małej rzeki Castellano i jest otoczone z trzech stron górami. Graniczą z miastem dwa parki narodowe, jeden na północno-zachodnim zboczu (Parco Nazionale dei Monti Sibillini), a drugi na południu (Parco Nazionale dei Monti della Laga).

Ascoli posiada dobre połączenia kolejowe z wybrzeżem Adriatyku i miastem San Benedetto del Tronto, autostradą do Porto d'Ascoli i włoską drogą krajową nr 4 Salaria do Rzymu.

Historia Ascoli zostało założone przez ludność włoską (Piceni) kilka stuleci przed założeniem Rzymu na ważnej Via Salaria, drodze solnej, która połączyła Latium z obszarami produkcji soli na wybrzeżu Adriatyku. W 268 r. p.n.e. stał się cywilnym miastem foederata, "federacją", nominalnie niezależnym od Rzymu. W 91 91 pne, wraz z innymi miastami w środkowych Włoszech, zbuntował się przeciwko Rzymowi, ale w 89 89 pne zostało zdobyte i zniszczone przez Pompeius Strabo. Mieszkańcy tego kraju uzyskali obywatelstwo rzymskie w wyniku przemian i ostatecznego upadku Republiki Rzymskiej.

W średniowieczu Ascoli zostało spustoszone przez Ostrogoty, a następnie przez lombardy króla Faroalda (578). Po prawie dwóch stuleciach w ramach Księstwa Lombardzkiego w Opolu (593-789), Ascoli było rządzone przez Franków poprzez ich wikariuszy, ale ostatecznie to biskupi zdobyli wpływ i władzę nad miastem.

W 1189 r. powstała wolna gmina republikańska, ale wewnętrzne spory dramatycznie doprowadziły do upadku wartości obywatelskich i wolności oraz do niefortunnych przedsięwzięć przeciwko sąsiednim wrogom. Ta niestabilna sytuacja otworzyła drogę zagranicznym dyktaturom, takim jak Galeotto I Malatesta (XIV w.), początkowo zatrudnionym jako najemnik (kondotier) w wojnie z Fermo i Francesco Sforzą. Sforza została wyparta w 1482 r., ale Ascoli ponownie został zmuszony do poddania się papieskiej religijności. W 1860 r. został on wraz z Marche i Umbrią włączony do nowo zjednoczonego Królestwa Włoch.