Kino in der Reitschule

Wkrótce po tym, jak jesienią 1987 roku po raz drugi zajęta została stara Miejska Szkoła Jazdy po raz drugi, kiedy to na sesjach plenarnych odbywały się wielkie dyskusje na temat naszych postaw politycznych i omawiane były nasze idee kulturowe, nie było zniechęcenia do idei, naszej za otwartość, bliskość i solidarność, by za pomocą filmów przekazać podstawowe rozumienie kultury zubożałej kulturowo publiczności. W rezultacie powstał salon z dawnej stajni konnej, nietypowe kino, z barem jako miejscem spotkań, quasi zawieszone na stoisku projekcyjnym. Od marca 1988 roku takie filmy rzucane są w czwartek i piątek wieczorem na ukośnie ustawione w sali, co roku świeżo przerobione Stiroporleinwand, których treść i cechy formalne bardzo różnią się od monotonii komercyjnych kin miejskich. Chcemy nakręcić kolejny film: przenieść na ekran film polityczny i upolityczniający. Urozmaicić kino to opowiedzieć historie ludzi, którzy mają z nami coś wspólnego, którzy pokazują, w jakich relacjach społecznych i uwikłaniach są uwięzieni i jak sobie z nimi radzą. Historie z sprzecznościami, których nie da się łatwo wymazać na stronie. Robienie innych filmów oznacza także zaangażowanie się w eksperymentalne formy filmowe, poddanie się, niezadowolenie z tego, co nowe, ukośne, nieznane. Szukamy filmów, których nie można oglądać w kinach komercyjnych lub tych, które można odkryć tylko na festiwalach. Są to prace nieinteresujące ekonomicznie, ponieważ nie mogą powtarzać tych samych stereotypów i nie mogą konkurować z filmami z krajów o dużej produkcji kinowej lub dlatego, że formalnie "łamią" nawyki oglądania. Takie filmy trudno dziś znaleźć szwajcarskiego dystrybutora. Jednym z ważnych zadań drugiego kina jest zwrócenie uwagi i zainteresowanie takimi "nieocenionymi" filmami. Konfrontujemy się z monotonią telewizji i narastającym lekceważeniem kultury filmowej przez kina komercyjne dla naszego kina, gdzie spotykają się polityka i kultura, a także ludzie: pozwala to na oglądanie świata, który nie jest jednowymiarowy, ale nazywa sprzeczności społeczne, nie zależność poprzez stereotypową rozrywkę, ale świadome konfrontacje - także z własnymi nawykami widzów - odpowiadają naszemu kulturowemu rozumieniu.