Śródmiejski Teatr Muzyczny

TEATR MUZYCZNY MŁODZIEŻOWY DOM KULTURY IM. ON. Broniewskiego W WARSZAWIE

przedstawienie spektaklu

"JESTEŚMY NA DACHU, KOCHAJĄC MIŁOŚĆ". wykonanie piosenki aktorskiej

"Byliśmy na dachu, myślę, że kochaliśmy..." to jednoosobowa przygoda z polską pieśnią lat 20. i 30. uzupełnioną pieśniami bliższymi teraźniejszości, umiejętnie skomponowanymi w całość. Sztuka to opowieść bez fabuły, to bezduszna miłość, to serce bez uczucia, to niewypowiedziane. Temat miłości podany na srebrnej tacy, przygotowany z całą przyprawą, którą można z tego wyciągnąć. Intymny obraz ludzkiej psychiki zakochanego człowieka. Kocha na wszelkie możliwe sposoby. To miłość do drugiego człowieka, miłość do życia, miłość do siebie nawzajem ... miłość do przesady! Niezapomniane przeboje Petersburskiego, Warsy, Hemary w teksty Szlechtera, Hemara czy Osieckiej w reżyserii Antony'ego Dietzusa w nowych, intymnych aranżacjach Martina Riege'a. Uzupełniona kamerą Jana Trzaski, choreografią Marty i Anny Gwarek. Wszystko w wykonaniu piętnastoosobowej ekipy Teatru Miejskiego. "Kochasz? Dziękuję, ja! "

Szanowny Panie lub Pani!

Po raz trzeci spotykamy się z okazji najnowszej premiery Teatru Miejskiego. Jest to finał trzeciego sezonu, który w tym roku przypada na 60. rocznicę założenia Domu Kultury Młodzieży im. W. Broniewskiego, naszej "instytucji matki". W ramach jubileuszu stworzyliśmy coś wyjątkowego, wpisującego się w atmosferę uroczystości.

Poszedłem na chwilę od muzyki klasycznej do stworzenia piosenki wykonawczej, kwintesencji sceny aktorskiej, nadając w ten sposób naszemu teatrowi nowy wymiar. Nadal fascynuje nas Fogg, Petersburski, Ordonów, teksty Hemara, Wojny czy Osieckiej. Wciąż doceniamy żart i urokliwy pryzmat Starego Człowieka, który patrzy na nas przez ekran telewizora. Postanowiłem przenieść muzycznych bohaterów w przeszłość i skonfrontować ich ponownie z dzisiejszą publicznością. To godzinna przygoda z polską piosenką w nowym wymiarze, w którym z ekranu wychodzą duchy kina czarno-białego, grającego w najciemniejszy, patynowany i zakurzony sposób motyw przewodni miłości. Życzę nieprzyjemnej podróży, odrobiny dystansu, poczucia strachu i małej dawki horroru, która ma ogromne znaczenie w przestrzeni starego, opuszczonego kina.

Do zobaczenia "w małym kinie!

Antoniusz Dietzius kierunkowy

PS: Przez rok muzyczny, tytuł światowy, nasz występ. Obiecuję!