Teatro Greco Palazzolo Acreide

Miasto Akrai, położone na zachód od nowoczesnego Palazzolo Akreide, najstarszy z subkolonii Syrakuzów, według Tukcydu, założony 70 lat po założeniu ojczyzny, znajduje się w zachodniej części obszaru położonego pomiędzy dwoma dolinami Tellaro na południu i dell'Anapo na północy i zajmował strategiczną pozycję, która pozwoliła na śródlądową kontrolę. Pierwsze badania na temat starożytnego miasta sięgają wieków. XVI i rozpatrywał problem identyfikacji miejsca starożytnego miasta. Pierwszym, który utożsamił się z miejscem Akrai miejsce na zachód od Palazzolo był Fazello, ale jest to tylko z baron Judica w sec. XIX, który rozpoczyna prawdziwe badania archeologiczne. Najnowsze badania przeprowadzone na terenie starożytnego miasta pozwoliły na wydostanie się osi drogowej (straganów), z orientacją EW, która była najważniejszą drogą łączącą dwie bramy miejskie (Syrakuską i selinuntiną). Wyniósł na światło dzienne odcinek około 250 m; ma szerokość 4,00 m. i bruk z kamienia lawy późnego hellenistycznego. Oś ta została przecięta przez Szerokie na m skrzyżowanie (stenopoi). 3,00 ok. 2 na południe i 5 na północ. Chodniki te wydają się być ograniczone do fragmentów przejść granicznych. Te stenopoi ukośnie przecinają publiczność, a te miejsca na północy są rozłożone i nie pokrywają się z tymi na południu. Wydaje się, że plan urbanistyczny obejmował trzy fazy budowy: okres archaicki, wiek hellenistyczny i rzymski. Na zachodzie widownia kończyła się na placu, jeszcze z podłogą, a na wschodzie graniczyła ze sceną teatralną, która została następnie wprowadzona w układ urbanistyczny. Teatr odkrył w 1824 roku G. Judica. Był odpowiedzialny za wykopanie sceny, orkiestry, dolnych schodów audytorium, ale także za renowację i rekonstrukcję audytorium aż do dwunastego schodka. Studia i badania zostały następnie podjęte przez L. Bernabo Brea. W sumie jest to dość mały budynek z widownią, w dużej mierze uzyskany na zboczu wzniesienia, w kształcie półokręgu jako orkiestra. Początkowo składał się z dziewięciu segmentów, oddzielonych ośmioma drabinami, ale tylko jeden na obu końcach został zbudowany w całości. Odbudowany do 12. etapu nie miał mieć więcej niż 14 osób, brakowało parodii, a dojazd stanowiły dwa wąskie przejścia umieszczone po bokach sceny. W ten sposób rozpoznaje się ponowne narodziny epoki cesarskiej, składa się z ambony umieszczonej na części sceny. Pomnik ten został oprawiony w ramy chronologicznego wieku ieroniana (III kw. p.n.e.) jako pobliski bulion. Bouleuterion, położony na południowy zachód od teatru, został wykopany w 1820 r. przez Judykę. E "składa się z czworokątnego otoczenia, z widownią składającą się z sześciu rzędów stopni, podzielonych na trzy kliny. Poprzedzał ją nudny weranda. Na wzgórzu z widokiem na południe teatr jest archaiczną świątynią (prawdopodobnie druga połowa VI wieku p.n.e.), w najwyższym punkcie miasta, utożsamianą ze świątynią Afrodyty, wzmiankowaną w inskrypcji. Na podstawie przeprowadzonych badań posiada komórkę z adytonem i ganek frontowy; miał perystazę 6x 13, z drugim rzędem kolumn z przodu. Na wschód od teatru znajdują się kamieniołomy Intagliata i dell'Intagliatella. To kamieniołomy, przekształcone chrześcijańskie i bizantyjskie cmentarzyska i domy. Intagliatella, która rozwinęła się do "I", znajdowała się również na przedzie rowków latomii, w których znajdowały się tabletki lub stosy, ze scenami związanymi z kultem bohaterów.