Een bos in Lisboa - Tapada das Necessidades - Een bos in Lisboa - Tapada das Necessidades

Bijna verscholen uit het zicht, aan de andere kant van de onaardse Rua do Borja in de wijk Estrela, en met niets om op te wijzen, is de open poort naar Tapada das Necessidades waar ik naar op zoek was. Dit is een fantastisch stadspark in Lisboa, en ik wil het al een tijdje bezoeken. Vandaag, na een wandeling die me naar het nabijgelegen uitzichtpunt van Largo das Necessidades leidde, zal ik eindelijk in staat zijn om dit weelderige groene gebied te bekijken.

De bescheiden entree en het meest noordelijke deel van het park zelf doen het echt lijken alsof er hier niet zoveel diversiteit is. Ik word begroet in een weelderig, typisch bos, en langs een trio van oude dames die vrolijk aan het kletsen zijn, leidt het brede en meestal verlaten pad me rond, kronkelend door de hoogte- en dieptepunten van het terrein, dicht opeengepakt met een vegetatie die schijnbaar grenzeloos groeit. De hoge boomtoppen bedekken de lucht volledig, de wind waait er af en toe door en ruist de dunnere takken hoog op, terwijl er bij de geteerde vloer tapijten van vergelende bloemen en bladeren liggen, waar je onmogelijk niet op kunt stappen.

Tapada das Necessidades

Tapada das Necessidades, Calçada Necessidades, 1350 Lisboa, Portugal

Als een vliegtuig overvliegt dwaal ik over de verschillende paden van het bovenste deel van het park, in een poging om verschillende standpunten te krijgen over de gebouwen die sporadisch lijken op te duiken in fragmenten uit de overweldigende groene groei. Alsof ze worden verteerd door de dichte bossen, dragen deze oude en verlaten constructies bij aan het gevoel in een soort bos in de stad te zijn. Het is iets anders dan de andere verbazingwekkende parken van Lisboa, zeer uniek. De paden leiden naar voren, op een licht dalende helling, en ik zie veel katten op mijn weg, zowel als pauwen die zonder zorgen in de wereld rondlopen.

De vegetatie verandert naarmate ik verder ga, er komen nieuwe soorten planten uit het landschap tevoorschijn en die worden steeds belangrijker. Hier krijg ik voor het eerst het gevoel dat dit park ook een park is dat bestaat uit momenten, verschillende gebieden met een gevarieerde sfeer, weerspiegeld in de vegetatie. Ik kom binnen in een soort exotische tuin, met veel cactussen en bijzondere bomen en bloemen, doorkruist door een pad van platte donkergrijze stenen. In de verte kan ik de Tejo rivier zien. Vlakbij staat een brede, klassieke, ronde, momenteel lege stenen tank, waarboven zich een onthulde muur bevindt. Bovenop zijn het een paar mensen die genieten van de bezienswaardigheden van de boomtoppen. Het park wordt breder, dus ik kies ervoor om meer van de linkerkant naar beneden te leunen.

Het pad leidt naar een groot, zeer breed gazon op een lichte helling, een heldergroene open plek in het bos, stralend in de zon. Het is hier in de buurt dat de meeste mensen zich verzamelen, gewoon ontspannen, een picknick houden, spelletjes spelen, genieten van deze uitstekende plek. Sommigen geven zelfs een feestje en de vrolijke stemmen van de kinderen weerklinken in de omgeving. Al dit leven dat zich afspeelt, wordt door de kenmerkende koepel van de kas in de gaten gehouden. Op de bodem van het gazon lopen nog meer paden door elkaar, die leiden naar een meer met fotogenieke eenden en een van de gesloten toegangen tot het Palácio das Necessidades - waar ik een nieuwsgierige pauw op een van de balkons van het paleis zag neerstrijken, kijkend naar zichzelf op het raam.

Jardim do Largo das Necessidades

Jardim Olavo Bilac, Largo Necessidades, 1350-115 Lisboa, Portugal

Op het laatste stuk van de paden liggen nog meer grasvelden verspreid onder de gastvrije schaduw van enorme bomen, waarvan sommige met bijzondere wortels, en ze groeien volop. Er hangen hier nog meer groepen mensen rond, een rustigere kant van de tuin. Na een laatste blik in het park, ga ik naar beneden naar de zuidelijke uitgang van Tapada das Necessidades. De afslag is vlak naast Largo das Necessidades, en ik ben terug bij het ongelooflijke uitzichtpunt waar ik een uur geleden langs ben geweest. De middag is begonnen en om de wandeling van vandaag af te ronden besluit ik de oever van de rivier te volgen, die niet ver van hier is.

De oever van de rivier begroet me onder een schuin zonlicht, de zon verblindt me bijna als hij langzaam de horizon afdaalt. Helemaal voor me ligt de weg vol met kinderen, gezinnen en koppels die genieten van de lange en brede weg, die zich beweegt in fietsen, drafjes, rolschaatsen, of gewoonweg voorbij slenteren. En ongestoord in hun dokken, die zich naar de brug uitspreiden, volgepropt met boten die licht wiegen.