Fantastische uitzichtpunten op de helling van Belém

Een atypische zon schijnt erboven. Het licht verspreidt zich, raakt trotse appartementen achter me, bedekt de ongerepte grasmat onder me, en verspreidt zich door de straten van de stad die bergafwaarts naar de oever van de rivier leiden. Ik kijk hoe het komt en gaat, hoe de toevallige voorbijgaande wolken het hele landschap veranderen, dit alles vanaf de hoge plek waar ik op sta. Net boven op de top van de wijk Restelo en vlakbij Ajuda, in Belém, is er een kleine berg die de moeite waard is om te bezoeken. Weelderig en gastvrij, het is een toevluchtsoord van de omliggende stad en een fantastisch uitzicht over het oosten van Lisboa. Het heet Parque Recreativo dos Moinhos de Santana.

Hier, op het hoogste punt, zitten de molens die het zijn naam geven; zonder wieken, wit en blauw geschilderd, staan ze onverschillig tegenover de wind. Om hen heen groeien de hoogste bomen en bloemperken die gedijen in groene tinten, in contrast met de donkere kasseien van de vloer. Voorbij dit natuurlijke balkon beschrijft de helling van het park een brede kegel, eindigend op een muur aan de oostelijke kant van de weg, en groeiend tegen het kerkhof van Ajuda aan de andere kant. Het uitzicht reikt van daaruit tot aan de brug van Abril 25, de rivier de Tejo en het grootste deel van de wijk Belém, en verdwijnt tussen de woningen. Na wat contemplatie ga ik naar beneden, langs een van de paden die door het park lijken te slingeren.

Parque Recreativo dos Moinhos de Santana

Parque Recreativo dos Moinhos de Santana, R. Tristão Vaz 22, 1400 Lisboa, Portugal

Het geluid van de treinen langs de rivier weet hier omhoog te klimmen en je hoort het gerommel van de snelweg in de buurt, maar de geest verdwijnt in het nabijgelegen landschap. De dichte begroeiing maakt plaats voor een hellend gazon, waar twee meisjes liggen te genieten van de zon. De paden leiden naar tunnels met bloeiende bomen en struiken, soms met wild fruit, rode, gele en blauwe spatten op het groene doek. De zingende vogels worden beter waarneembaar. Bij de lagere ingang van het park brengt een golvend meer een vleugje frisheid. Het ondiepe water bubbelt met kleine visjes en zwemmende eendjes, waardoor er sporen achterblijven door de sluier van geelachtige bladeren die het aquarium bedekken.

Het beeld dat overblijft is dat van een charmante tuin die rust en stilte biedt aan degenen die langskomen, of ze nu door de wijk gaan of op zoek zijn naar een van de vele kleine sfeertjes. Ik laat het groen achter me om de stedelijke commotie te ontmoeten. De wegen gaan recht naar beneden, gebouwen in de verte zien eruit als speelgoedblokken, gekleurd zoals een kind dat zou doen bij het uitproberen van een nieuwe set krijtjes. Het is nu bijna lunchtijd. Mensen komen aan en vertrekken, een stroom jonge studenten gaat in kleine groepjes de stoep af, met hun rugzakken en soms ook een voetbal.

Wandelend over de lanen, neem ik een kijkje bij de woningen. Tussen de hoge residenties en kantoren zie ik een paar tuinen en pleinen. Ook al is dit een drukke wijk, het voelt niet grijs of ingesloten aan, maar lijkt het een luchtige en levendige plek te zijn. Uiteindelijk bereik ik het Museu de Etnologia. Het gebouw is een parallellepipedum in flauw beige, omgeven door een groene strook, waar melros langskomen. Langs de rand verzamelen herfstbladeren zich in bossen en worden dan tegen mijn benen geworpen als de wind besluit harder te blazen. Ergens anders blaast een lawaaierige machine de gevallen bladeren weg.

De zuidgevel van het museum heeft een soort atrium, een zeer zonnig uitzicht over de stad. Een man ligt tegen een zuil te liggen, neemt een zonnebad, en nog een paar mensen zijn hier ook, slenterend langs het levendige groene gras, of zittend op een bankje. Vooruitkijkend, achter het draadhek, is er een helling van lage vegetatie net boven Estádio do Restelo. Het is alleen mogelijk om de hoge schijnwerpers te zien, en u kunt een glimp opvangen van de blauwe tribunes rond het voetbalveld. Verder weg verspreidt de stad zich opnieuw en bereikt de Belém rivieroever en zijn monumenten met regelmatige tussenpozen.

De visioenen van de Tejo en Belém gaan verder bij de ambassades, rechts, waar een verzameling rijke herenhuizen de respectievelijke vlaggen in de wind tonen. Als ik langsloop, zou de straat verrassend stil lijken, zo niet voor de luide grasmaaiers die rondzwemmen. Via een kleine trap kom ik op een bebost plein, verbonden met Capela de São Jerónimo, een bekende kapel die het ontdekken waard is. Ik nadert de oude constructie achter een reeks pijnbomen, ingesloten in een weelderig bosje. Rondom de witte stenen muren is er een ronde open plek die eindigt op een stenen muur. Mensen zitten met z'n tweeën op de banken of op de ingangstrap, met uitzicht over de boomtoppen.

Capela de São Jerónimo

Praça de Itália, 1400 Lisboa, Portugal

Opnieuw word ik getrakteerd op een verbazingwekkende aanblik, visioenen van de oever van de rivier die uit het dichte bladerdek tevoorschijn komen. Voordat ik mijn wandeling naar Belém voortzet, besluit ik een tijdje te blijven. De rivier schijnt helder, rustig, terwijl de zon de tonen van het bos en de stad verschuift, naar de grillen van de wolken.