Odkrycie Seixal - wzdłuż zatoki i wzdłuż bagna

Dzień jest jasny, słońce pokrywa wszystko ciepłem. Zatoka Seixal, rozciągająca się na dwóch długich kilometrach, jest poplamiona łodziami delikatnie ślizgającymi się po jasnych wodach. Jestem na Pracy 1º de Maio, początku Avenida da República, alei, która towarzyszy całemu odcinkowi brzegu rzeki. W odległości kilku metrów od historycznego miasta Seixal, mury pokazują mural inspirowany rewolucją 25 kwietnia i jej wartościami. Sztuka miejska naprawdę wydaje się mieć silną obecność wokół tych części, z wystawami, muralami i galeriami. Opuszczając wieś, staram się uciec od smolistej drogi i zbliżyć do przyjemnego nadrzecznego szlaku, który rozciąga się wzdłuż całego brzegu aswell.

Seixal

2840 Seixal, Portugal

Trawa trawniki i powitalna esplanada przy molo wyznaczają pierwsze metry. Sama ścieżka wygląda jak żółta droga, otoczona dziwnymi czarnymi belkami w regularnych odstępach czasu, które czasami wydają się pękać od upału. Pomiędzy nim a główną drogą istnieje prosty brukowany podział z kilkoma drzewami, z pojawiającą się od czasu do czasu ławką. Długi odcinek trasy oferuje świetną trasę do joggingu, jazdy na rowerze lub zwykłego spaceru, z fantastycznym widokiem na zachodnią stronę gminy i wiele łodzi, pływających wzdłuż całej zatoki lub żeglujących dalej. Korzystając z tych samych zabytków, Fórum Cultural do Seixal, z biblioteką, galerią wystawienniczą i audytorium, znajduje się na szczycie pochyłego trawnika, około 500 metrów od starej wsi. Schody po schodach po trawie prowadzą do parku sportowego na świeżym powietrzu, z wyposażeniem fitness i rampami.

Mijam wzgórze forum, słyszę melodię i bębny, które młody człowiek gra w pobliżu. Żółta ścieżka nad rzeką widzi wiele ruchu, jest wielu, którzy przechodzą obok mnie, biegnąc lub spacerując. Poświęcam swój czas, dostrzegając ogród, który się pojawia. Trawa jest bardzo szeroka, falisto ukształtowana tak, aby podążała za sylwetką linii brzegowej. Tutaj żółta droga staje się czerwona, narysowana w łuku i silnie kontrastująca ze świeżą zieloną trawą. Przekraczając łuk i wchodząc do rzeki, za rzędem palm, znajduje się małe molo, gdzie niektórzy nastolatkowie mówią głośno. Jest to wspaniałe miejsce na relaks i przekąskę nad rzeką. Po zakręcie piaskownica pod ścianą nadrzeczną znacznie się poszerza i staje się rodzajem cienkiego torfowiska, świecącego w słońcu i rozciągającego się na resztę brzegu rzeki. Mewy morskie uczyniły z niego swoje miejsce gromadzenia.

Po mojej prawej stronie, dzielnica mieszkalna Seixal podąża całą ścieżką. Muszę znaleźć drogę powrotną do doków promowych, do których dotarłem kilka godzin temu, więc decyduję się przejść przez okolicę, aby dotrzeć na przeciwległą stronę, bliżej kanału Barreiro, na wschód. Zaczynam więc wspinać się w Avenida José Afonso. Wzdłuż jego zbocza znajdują się podobne apartamenty, miejscowa szkoła, kilka targów i kawiarni. Droga skręca następnie w lewo do starszej części wsi. Obudowa stopniowo staje się mniejsza i bardziej malownicza. Ściany są starą pastelą, podwórka są bardziej powszechne. Drogi dzielą teraz teren z kilkoma obszarami upraw, a patrząc w oddali, rozciągają się aż do fabryk stali w parafii Paio Pires. Teraz, na obrzeżach wsi, ulice pachną jak wieś. Grupa starszych mężczyzn, siedzących na starym przystanku autobusowym, robiła świetne zdjęcie na pocztówkę.

Jest już po południu. Opuściłem całkowicie obszar miejski, w głąb pól uprawnych zabiera mnie brudny szlak. Po drugiej stronie ściany, gdy jest jedna, znajdują się gospodarstwa rolne i plantacje, z jej przegrodami, ogrodzeniami i szklarniami wykonanymi z dostępnych materiałów. Pomiędzy bujne drzewa i rośliny, które otaczają szlak, mogę dostrzec duże domy, pozostałości tego, co musiało być własnością jakiegoś właściciela z dawnych czasów. W Rua da Quinta do Álamo słońce zasłaniają wysokie gałęzie drzew, a obfity cień jest bardzo mile widziany. Coś jeszcze pojawia się pomiędzy drzewami, światła jednego z treningowych boisk piłkarskich Benficy. Szlak biegnie za całą sprawnością treningową, więc słyszę głosy sportowców w lewo, podczas gdy po prawej stronie zaczyna rosnąć bagno.

Ta strona ziemi została w większości pozostawiona naturze. Wilgotność jest bardzo zauważalna, podobnie jak i komary podążające za mną! Gleba, zmieszana ze stałym przepływem wód rzecznych, tworzy szerokie bagno, z którego wyskakują obficie grube krzewy. Wkrótce cały krajobraz stanie się taki, a jedynymi konstrukcjami w zasięgu wzroku są starożytne fabryki i młyny pływowe, dziś w ruinach. Po kilku zakrętach i skrętach szlak rozciąga się prosto w kierunku Tejo i doków, przy wejściu do kanałów Barreiro i Seixal, mijając Instytut Hidrogafii i kilka izolowanych domów.

Doki nie są bardzo daleko, a ja mam jeszcze 10 minut przed przyjazdem promu. Wewnętrzny brzeg rzeki jest otwartym polem podszycia, gdzie ojciec i syn bawią się niebieskim latawcem. Niebo i zbliżający się parking doków są zabarwione żółtym światłem padającego słońca. Odpływ znacznie się obniżył, odsłaniając wysepki mokrego piasku, gdzie ludzie szukają skorupiaków. Wiatr wiejący w koronach drzew jest głośniejszy niż fale toczenia, wigor na sekundę, a następnie osłabiony.