Een tuin van dichters in Oeiras

Na een lange maar charmante klim, sta ik aan de rand van de parochie Paço de Arcos, bij het gemeentehuis van de wijk Oeiras. Er komt een constante buzz uit de buurtwegen en de nabijgelegen snelweg, maar midden in dit rusteloze stadslandschap is er een plek waar men de omringende stad kan vergeten en verdwalen in een prachtige tuin die gemoedsrust biedt en uitnodigt tot contemplatie. Heel dicht bij het gebouw ligt de noordelijkste ingang van Parque dos Poetas, en daar begin ik aan de tweede helft van mijn wandeling rond deze kant van Oeiras.

Het park ligt net buiten Paço de Arcos, in de parochie van São Julião da Barra. Ze beginnen recht voor de rotonde van de snelweg, met een boog van fonteinen, en een kleine trap die leidt naar de eerste meters van een lang pad, gemaakt van rooskleurige kasseien en gemarkeerd met bloemblaadjes of bladeren. Deze vorm wordt door het park herhaald, op verschillende manieren, en deze op de grond lezen gedichten van verschillende auteurs, verschillende tijden en stijlen. Aan weerszijden zijn kleine grasgazons, slechts een stukje van wat er na komt. Vooraan zit een vierkant atrium, waar rechthoekige portalen snel staan. Ze zijn gemaakt van rechte zilveren prisma's, eenvoudig en onopgesmukt, zeer effectief in het opleggen van een zekere tijdloze plechtigheid.

Parque dos Poetas

Parque dos Poetas, R. A Gazeta D'Oeiras 29, 2780-171 Oeiras, Portugal

Parque dos Poetas is verdeeld in drie delen, of 'fases', zoals ze worden genoemd. De eerste is gebouwd op een helling, doorkruist door hetzelfde pad van vroeger. De tuin groeit aan weerszijden van de tuin, breed en overvloedig. Elke hier vertegenwoordigde dichter heeft haar of zijn kleine hoekje in de vorm van een bloemblaadje en een gebeeldhouwd idool gebaseerd op hun figuur en de beelden die hun poëzie oproept. Dit zijn als kleine heiligdommen, orakels waar men dicht bij de auteurs kan zijn. Er zijn vele andere sculpturen, verspreid over een land van open gazons, golvende is kleine heuvels en valleien van gesnoeid gras, geweldig voor een ontspannen middag of een picknick, en een fantastische speeltuin voor kinderen. De stad en het gezoem zijn nooit te ver weg, maar het is gemakkelijk om hier een persoonlijk toevluchtsoord te vinden.

Als ik het middelste deel van het park binnenkom en naar de horizon kijk, kan ik me voorstellen dat dit de plek is waar het van de heuvelhelling van de wijk begint te vallen, en de bezienswaardigheden zijn hier zeker geweldig. Op een kort plateau loop ik langs wat verschillende monumenten voor auteurs en poëtische geschriften lijkt te zijn, in het bijzonder de indrukwekkende ijzeren piramide waarin zich een heggenlabyrint bevindt, dat zelf omzoomd is met een balkon voor fantastische vergezichten. Dan, die de immense ruimte naar beneden leidt, is er een soort laan waarlangs de schrijnen van de dichter als vanouds ontspringen. Verschillende andere architectonische stukken bevolken de helling, in nauwe samenhang met de weelderige vegetatie. Goed in de middag is het park prachtig verlicht. De stedenbouwkundige constructies volgen er omheen en de Tejo rivier glanst.

Het laatste derde deel van het park is een dunnere strook groen, nog steeds dicht opeengepakt met prachtige hoeken, kunstwerken en vers gras. Het begint met een ander bevoorrecht balkon over het terrein en een kinderspeelplaats. Het hoofdpad, dat altijd gedichten deelt met de voorbijgangers, beschrijft een gladde golf met gezonde bomen, en de schuilplaatsen van elke dichter hebben nu een soort scheidslijn die elk een kleine ark lijkt, die hun sculpturen langs een zee van groen draagt. De schaduw aan het einde van de dag wordt verhoogd door de hoge stadsappartementen. Een klein beekje ontspringt ergens in de buurt en begeleidt de laatste tweehonderd meter van de laan. Met korte cascades eindigt het water zijn reis in een ruim zwembad bij de uitgang, onder het toeziend oog van een reeks menselijke figuren in witte steen.

Ik heb nog wat tijd te besteden voordat ik de trein pak, dus ik probeer een weg te vinden naar de Tejo kustlijn. Vanuit de natuur en terug naar de straten ga ik vaag naar beneden, steeds dichter bij de oeverweg van Oeiras, waar ik begroet word met een luidruchtig lawaai van voertuigen en mensen die terugkomen van het strand. De zandstrook van het Paço de Arcos ligt onder de groeiende schaduwen van de boomtoppen aan de overkant van de weg, die zich uitstrekt en in het zand kruipt. Velen genieten nog steeds met veel plezier van de laatste sporen van de warme zon. Lisboa verschijnt in de verte. Het geluid van surfen concurreert met het geluid van de weg, en dat is het achtergrondgeluid voor de rest van mijn wandeling.

Voorbij de marinevuurtoren en het museum maak ik mijn laatste stop bij de aanblik van Praia Velha, waar de ongewone kustlijn fontein als een geiser uitbarst tot een hoogte van ongeveer 10 meter. De zee heeft een helderblauwe kleur, en een halo van roodachtig licht ligt in de horizon. De zonsondergang is al aan de gang, waardoor de tonen van de beide oevers van de Tejo veranderen. Een paar vissers staan boven op de kustmuur te wachten tot de vis bijt, twee dames praten over het geluid van de rollende golven. Het water stort neer op de rotsblokken langs de kust, en de boten drijven losjes met de branding mee.