Een wandeling langs de zee in Cascais

De straten slingeren door de heuvels, ingesloten tussen stenen muren, kleine appartementen of villa's. De etalage van de etalages van de winkels toont een verscheidenheid aan kleine bedrijven: cafés, een gereedschapmakerij, een ambachtelijk atelier, een beetje van alles. Tussen de woningen door zijn landschapsfragmenten een mix van natuurlijk en kunstmatig: tegen de golvende groei van de vegetatie in rijzen de gebouwen, onregelmatig geplaatst, die het land met hun scherpe hoeken vormgeven; boven de grond verzamelen zich langzaam maar zeker wolken die zich ongestoord ophopen, alsof ze wachten. Een uur geleden beklom ik de wijk Cascais, van een weelderig park naar de buitenwijken, en nu ga ik terug naar de kust, rond Monte Estoril. De middag valt zachtjes en laat alles in de schaduw achter.

Het duurt even voordat ik een glimp van de zee krijg. Zeer dicht bij Avenida Marginal, de hoofdweg die de kustlijn volgt, is er een plein, een centrale plek die meestal een tuin is, Jardim Carlos Anjos. Rondom liggen verschillende straten, die leiden naar winkels en woonwijken. De bovenste ingang is een soort balkon, waar zich een kiosk bevindt, van waaruit u een hoger zicht heeft op de gebeurtenissen die plaatsvinden en die als routine lijken. De speeltuin is overgenomen door kinderen, spelend met hun ouders. Als ze even ophouden met lachen, beginnen twee honden naar elkaar te blaffen, totdat de eigenaren ze uit elkaar trekken. De vreugdevolle commotie keert dan terug, en de vogels die verstopt zitten tussen de herfstbladeren keren terug naar het zingen.

Jardim Carlos Anjos

Jardim Carlos Anjos, 2765 Estoril, Portugal

Na een laatste straatje zie ik hoe de grote herenhuizen en villa's meer aanwezig zijn geworden naarmate de zee dichterbij kwam. Elk indrukwekkend huis en hotel ligt in een weelderige overvloed aan planten, die hoog en breed groeien, alsof ze uit de stad ontspruiten. Dan ontmoet ik de zee. Het dichtst bij mij is de drukke weg, met auto's die voortdurend rondzwerven. Maar daarachter is er een fantastisch uitzicht op de kust van Estoril, met zijn stranden, zijn forten en de verspreidende stad, allemaal gekleurd in warm licht en baadt in bruisend, geagiteerd water. De ondulatie, die ik nog niet kan zien, weerklinkt krachtig.

Een paar tunnels onder zowel de weg als het spoor leiden me naar de kustweg, en als ik daar aankom, realiseer ik me dat ik net de zonsondergang boven Cascais heb gemist. Het zonlicht kan niet langer voorbij het silhouet van de stad sluipen, en in plaats daarvan spettert het de lucht met een palet van oranje en paars, een impressionistisch schilderij. Langs de hele kustmuur raken de golven de rotsen en produceren een continu rommelend geluid dat de rest van de wandeling begeleidt. Een enkele vissersboot drijft in de verte, en opdoemt eroverheen zijn clusters van wolken, klaar om over het landschap te storten. Mensen lopen rustig of rijden op hun fiets, en hun doorgang klaagt de zandkorrels aan die over de natte vloer verspreid liggen.

Bij de ponton van Praia das Moitas wordt het pad verbreed tot een soort piepklein plein. Boven de plassen staan banken die uitnodigen om even te gaan zitten. Terwijl het strand zijn zand verliest aan de krullende zee, serveren cafés en esplanades hun laatste drankjes, pakken obers tafels en stoelen in en sluiten eigenaren de winkels. Al snel gaan de straatlantaarns aan, stralende tinten van wit en oranje die op de plassen reflecteren. Verderop onderbreken mensen hun wandeling om foto's te maken van het nog steeds oceanische zwembad, in contrast met de nerveuze zwelling van de zee. En om de hoek ligt Praia da Duquesa, de dichtstbijzijnde van de verschillende zandstroken die zich onder het meest trendy deel van de stad verzamelen.

Praia da Duquesa

Alameda Duquesa de Palmela 175A, 2750-334 Cascais, Portugal

Maar als de nacht begint te wennen, is de sfeer er een van een rustig einde van de dag. De stad Cascais is meestal verlicht tegen de intense lucht en is gespikkeld met stippen van licht. De stedelijke gloed begint het natuurlijke licht te overlappen dat nog steeds blijft hangen en beide spetteren caotisch op de kustlijn, omgevormd tot een doek van reflecterende stralen. Een groep bejaarde mannen zitten aan de zandstrip muren met elkaar te praten, terwijl de voorbijgangers naar huis of naar het treinstation gaan. Ik kijk nog een laatste keer. De golven slepen zich op in het zand. Zo schemerig als de lucht, de zee trilt in snelle schitteringen, zwakke spiegels van de bijna volle maan. Een zachte regenbui begint eindelijk naar beneden te gieten.